Δεν ξέρω πως ν' αρχίσω και τι να γράψω ... Κλήθηκα να ταξιδέψω πίσω σε θύμισες που ίσως θέλησα να λησμονήσω.....Μελωδίες , γνώριμα ακούσματα , που ήχησαν στ' αυτιά μου και άγγιξαν την ψυχή μου ... Ήχους φωνής που 'κάναν το κορμί μου ν' ανατριχιάσει και τα μάτια μου να βουρκώσουν και πολλές φορές εμένα να λυγίσω και ν' αφεθώ έρμαιο στα δάκρυά τους ... Είναι λιγάκι δύσκολο , μα , θα ταξιδέψω κι ελπίζω σ' αυτό το ταξίδι να 'στε συνοδοιπόροι ακολουθώντας την δική μου σκιά αυτή τη φορά

Σε ένα σούπερ μάρκετ των ΗΠΑ. Μια γυναίκα στο ταμείο μιλάει σε άλλη γλώσσα στο κινητό της. Υπάρχει κι ένας λευκός στην ουρά, που την κοιτάζει και της λέει: «Είσαι στην Αμερική τώρα. Πρέπει να μιλάς αγγλικά». Η γυναίκα απαντά: «Με συγχωρείτε;» Και ο άντρας, σιγά σιγά λεει: «Αν θέλεις να μιλάς μεξικάνικα, πήγαινε πίσω στο Μεξικό, γιατί στην Αμερική μιλάμε αγγλικά». Η γυναίκα : "Κύριε, μίλησα Ναβάχο. Αν θέλετε να μιλήσετε αγγλικά, επιστρέψτε στην Αγγλία..

«Σε όλη μου τη ζωή πρέπει να υπέφερα από βαριά σχιζοφρένεια. Ο ένας μου εαυτός , αυτός που ακούει ό,τι δεν μπορεί να παίξει ο άλλος, είναι αυτός που κυριαρχεί...»

Music is our, it is us, and like us it is always here surrounding us, like the infinite particles that make up life, it cannot be seen, but can only be felt, like life!"

“When we dance, the journey itself is the point, as when we play music the playing itself is the point. And exactly the same thing is true in meditation. Meditation is the discovery that the point of life is always arrived at in the immediate moment.” —