Ο Nicky Hopkins ήταν ένας από τους πιο περιζήτητους μουσικούς της γενιάς του και συμμετείχε σε μία από τις πρώτες κυκλοφορίες της Rolling Stones Records, το "Jamming With Edward".
Μία από τις πρώτες κυκλοφορίες στη Rolling Stones Records ήταν το Jamming With Edward …αλλά ποιος είναι ο Edward; Είναι ο Nicky Hopkins, ένας καταπληκτικός πιανίστας που άφησε το σχολείο το 1960, σε ηλικία 16 ετών, για να παίξει με τους Screaming Lord Sutch's Savages. Δύο χρόνια αργότερα, έγινε ένας από τους μουσικούς φυσαρμόνικας του Cyril Davies All Stars, όταν γνώρισε για πρώτη φορά τους Rolling Stones καθώς ήταν όλοι μέρος της μπλουζ σκηνής του Λονδίνου. Το 1962 ο Hopkins έπαιξε στο ντεμπούτο σινγκλ του Cyril Davies, "Country Line Special", αλλά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το συγκρότημα όταν η νόσος του Crohn τον ανάγκασε να υποβληθεί σε εγχείρηση και μετά να περάσει ενάμιση χρόνο αναρρώνοντας.
Μόλις ο Hopkins είχε αναρρώσει, έγινε ένας από τους πιο περιζήτητους πιανίστες στο Λονδίνο. Μεταξύ των πρώτων ηχογραφήσεων του ήταν για τους The Who στα σινγκλ τους, "Anyway, Anyhow, Anywhere" και "My Generation", καθώς και οι Kinks στο "Til The End Of the Day". Η πρώτη του σχέση με τους Stones ήταν τον Σεπτέμβριο του 1966 όταν εργάστηκε στο soundtrack της ταινίας A Degree of Murder με μουσική που συνέθεσε ο Brian Jones. Εκτός από τον Brian που έπαιζε διάφορα όργανα, η συνεδρία περιελάμβανε τον Jimmy Page στην κιθάρα και τον Nicky στο πιάνο. Τρεις μήνες αργότερα έπαιξε σε μερικά κομμάτια από το Between The Buttons , συμπεριλαμβανομένου του "Something Happened To Me Yesterday".
Το 1967, ο Hopkins έπαιξε με τους The Yardbirds, τον Jeff Beck και τον Μάιο ήταν στα Olympic Studios δουλεύοντας σε κομμάτια που εμφανίστηκαν στο The Satanic Majesties Request , όπως τα "She's A Rainbow", "Citadel", In Another Land, "Sing This All Together» και «2000 Light Years From Home». Από τότε και για την επόμενη δεκαετία, ηχογράφησε με τους Stones και εμφανίστηκε μαζί τους στη σκηνή, συμπεριλαμβανομένης της «farewell tour» στο Ηνωμένο Βασίλειο πριν το συγκρότημα πάει στη Γαλλία το 1971.
Στις αρχές του 1969, μέχρι τις αρχές Ιουλίου, ο Hopkins δούλευε με τους Stones σε κομμάτια όπως το Let It Bleed . Στις 23 Απριλίου 1969, εν μέσω των ηχογραφήσεων για το Let It Bleed , ο Ry Cooder ενώθηκε με τους Nicky Hopkins, Mick Jagger, Bill Wyman και Charlie Watts και οι πέντε από αυτούς έκαναν τζαμάρισμα. Ο Jimmy Miller, ο παραγωγός των Stones, κράτησε τις κασέτες σε λειτουργία. Αυτά είναι τα κομμάτια που τελικά έγιναν Jamming With Edward που κυκλοφόρησαν τον Φεβρουάριο του 1972 στη Rolling Stones Records.
Ο Hopkins δούλευε επίσης με το συγκρότημα του Jeff Beck ηχογραφώντας το άλμπουμ Beck-Ola . Έκανε επίσης περιοδεία στην Αμερική με τον Beck, και έτσι κατέληξε στο Σαν Φρανσίσκο συνεργαζόμενος με τους Quicksilver Messenger Service , παίζοντας στο άλμπουμ τους Shady Grove . Το τελευταίο κομμάτι σε αυτό το άλμπουμ είναι το "Edward, The Mad Shirt Grinder", ένα εννιάλεπτο jam που πιστώνεται στον Hopkins και με το εξαιρετικό παίξιμο του. στο άλμπουμ.
Ο Nicky Hopkins πέθανε στις 6 Σεπτεμβρίου 1994, ως αποτέλεσμα της δια βίου μάχης του με τη νόσο του Crohn. Η συνεισφορά του στο έργο τόσων μεγάλων συγκροτημάτων, συμπεριλαμβανομένου του να παίζει πιάνο για τους Beatles στο "Revolution" δίνει μόνο μια μικρή ένδειξη του πόσο ταλαντούχος μουσικός ήταν.
“Η μουσική μάς διδάσκει το πέρασμα του χρόνου. Διδάσκει την αξία της
στιγμής, δίνοντας στη στιγμή αξία. Και μετά μας προσπερνάει. Δεν
φοβάται να χαθεί.”
Η ακινησία είναι θάνατος. Στάση ζωής.
Το τέλος μπορεί να περιμένει λίγο ακόμα.
Πριν χαθούμε. Λίγο ροκ ακόμα πριν μας αγκαλιάσει οριστικά το φως.
Η μουσική είναι μονάδα μέτρησης για μας.
Ο πόνος περικλείει ελευθερία.
Όνειρα που καίγονται σαν κεριά, αφήνοντας σημάδια στα χέρια.
Χαρίζει σιωπές. Μας κάνει πιο δυνατούς.
Στο φόβο του ταξιδιού κρύβεται η συνέχεια.
Η συλλογή των κομματιών μας.
Αυτό το ροκ δεν θα τελειώσει ποτέ.
Όλα είναι δρόμος.
— Σταύρος Σταυρόπουλος
Η μουσική είναι δική μας.
Είναι εμείς.
Και όπως εμείς, είναι πάντα εδώ.
Μας περιβάλλει σαν τα άπειρα σωματίδια της ζωής.
Δεν φαίνεται.
Μόνο νιώθεται.
Όπως η ζωή.
Η Ροκ Είναι Τούτο
Πέτρα που κυλάει,
ανατρέπει, αμφισβητεί,
δεν πείθεται και δε σταματάει,
κόντρα στα κρατούντα,
κόντρα σε όσα οι άλλοι θεωρούν δεδομένα.
Henry David Thoreau
«Όταν ακούω μουσική,
Δεν νιώθω κανέναν κίνδυνο.
Είμαι άτρωτος.
Δεν βλέπω εχθρό.
Είμαι συγγενής με τους παλαιότερους χρόνους και με τους νεότερους.»
Alexis Korner
«Σε όλη μου τη ζωή πρέπει να υπέφερα από βαριά σχιζοφρένεια.
Ο ένας μου εαυτός, αυτός που ακούει ό,τι δεν μπορεί να παίξει ο άλλος,
είναι αυτός που κυριαρχεί...»
Robert Fripp
«Η μουσική είναι το κρασί
που γεμίζει το φλιτζάνι της σιωπής.»
Alan Watts
“When we dance, the journey itself is the point,
as when we play music the playing itself is the point.
And exactly the same thing is true in meditation.
Meditation is the discovery that the point of life
is always arrived at in the immediate moment.”
Μουσικό Ξόρκι
Η μουσική, το φεγγαρόφωτο και τα όνειρα, είναι τα μαγικά μας όπλα.
Το φεγγάρι που επιμηκύνει τις σκιές κάνοντας τα δέντρα να φαίνονται μεγαλύτερα.
Τα όνειρα να είναι μέρος του εαυτού μας... Ναι… και τι θλίψη να ξυπνάμε…
Και μέσα στα σπλάχνα της μουσικής να ταξιδεύει η σκέψη μας.
Archive
Author Details
Always Somewhere ॐ Travelling through sound & silence
ON AIRΤώρα παίζει: Travellers StoriesΖωντανή Ροή – Μουσική Περιπλάνηση μέσα από Rock Ιστορίες
0 Σχόλια
Μοιράσου τις σκέψεις σου για τη μουσική – κάθε άποψη προσθέτει στο ταξίδι μας.
EmojiΈχεις προτάσεις; Κομμάτια που αγαπάς;
γράψε μας τι σκέφτεσαι!