μιά λέξη σαν ένα χέρι αρπαγμένο μέσα στον πανικό
έναν κατάδικο που σκεπάζει τη μηλιά με το καπέλο του
ή μια γυναίκα που ριψοκινδυνεύει μες στον καθρέφτη –
τελικά, η σκάλα ήταν έρημη κι εγώ ο τρελός που έκλεβε τα πορτοκάλια –
θυμάμαι τον παππού στο παράθυρο, όμοιον μ’ ένα ρόδι ξερό
και την κλωστή που όταν έσπαγε, συνέχιζε η καμπάνα την ιστορία,
τόσες διηγήσεις, που δεν ξέρουμε πια τίποτα,
όπως όταν τελειώνει ένα ποίημα
και μόνον αυτοί πηγαίνουν στον παράδεισο που έζησαν
σκιαγμένοι μες στο ίδιο τους το σπίτι,
ονειρεύομαι ένα ταξίδι σαν παιδικό παράπονο,
ένα ρολόϊ που να μη μας διώχνει,
το πρωινό τσιγάρο που κάνει το δήμιο ν’ αργοπορεί
ή το ασυνάρτητο γέλιο ενός κοριτσιού σαν μια Ιλιάδα,
ονειρεύομαι να μην ονειρεύομαι, μόνο να κάθομαι έξω
στα χωράφια, την ώρα που νυχτώνει
και το σφύριγμα του τραίνου μακριά ακούγεται, άξαφνα,
έξω απ’ τη ματαιότητα.
Τάσος Λειβαδίτης
0 Σχόλια