Απομακρύνεται η Νεράιδα
Τα φτερά της είναι φως
Η σκιά της στοιχιωμένο γλυκό
Βουτάει μες΄ την νύχτα
Με νύχια πύρινα αρπάζει το σκοτάδι
Μην της αγγίξεις τα φτερά
Γιατί η Νεράιδα του φωτός
Στα όνειρα πετάει
Στο σεληνοφώς λικνίζεται λαμπρή
Αστρόσκονη στο διάβα της οι δρόμοι
Τοξεύει με βέλη φωτεινά
Στο βάλτο, στο λόφο και στο σύδεντρο
Στα δαχτυλίδια του σταριού στα χωράφια
Και στις μισάνοιχτες πόρτες
Μετέωρη στον άνεμο
Και στη σπηλιά του μαύρου βράχου
Στους θρύλους ήμουν μόνος μου
Των ονείρων καβαλάρης
Κανείς δεν ακούει τις ιστορίες μου
Που τις διηγούμαι μονάχος
Γιατί η Νεράιδα του φωτός
0 Σχόλια