Οι Chicken Shack, με επικεφαλής τον κιθαρίστα Stan Webb, έγραψαν τη δική τους ιστορία στη βρετανική blues σκηνή των ’60s. Το δεύτερο άλμπουμ τους, O.K. Ken? (1969), είναι το πιο επιτυχημένο τους δισκογραφικά, ανεβαίνοντας μέχρι το #9 των UK Charts.
Η Christine Perfect (γνωστή αργότερα ως Christine McVie των Fleetwood Mac) ξεχωρίζει με τα φωνητικά και τις συνθέσεις της, δίνοντας στο συγκρότημα έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Κομμάτια όπως το “Baby’s Got Me Crying”, το “If Only” και το δυναμικό “Pony And Trap” συνδυάζουν την ωμή ενέργεια του blues rock με μελωδίες που άφησαν εποχή.
Ένα άλμπουμ–σταθμός στο λεγόμενο British Blues Boom, που δείχνει πώς το λονδρέζικο blues των ’60s έβαλε τις βάσεις για πολλά από τα ροκ μονοπάτια που ακολούθησαν.
Το O.K. Ken? θεωρείται το κορυφαίο άλμπουμ των Chicken Shack, τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά. Είναι το σημείο όπου η Christine Perfect κέρδισε την προσοχή της σκηνής, γεγονός που την οδήγησε το 1970 στους Fleetwood Mac. Το άλμπουμ είναι χαρακτηριστικό δείγμα του British Blues Boom, δίπλα στις δουλειές των Fleetwood Mac (Peter Green era), John Mayall, Savoy Brown κ.ά.
Το O.K. Ken? παραμένει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα του βρετανικού blues rock στα τέλη των ’60s. Ένα άλμπουμ που ξεπερνά την εποχή του και θυμίζει γιατί συγκροτήματα όπως οι Chicken Shack άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα στη μουσική ιστορία.
Ακούς το Travellers Radio – ένα blog που αγαπά τον ήχο όσο και τις λέξεις. Για όσο ροκ αντέχεις ακόμα.
“Η μουσική μάς διδάσκει το πέρασμα του χρόνου. Διδάσκει την αξία της
στιγμής, δίνοντας στη στιγμή αξία. Και μετά μας προσπερνάει. Δεν
φοβάται να χαθεί.”
Η ακινησία είναι θάνατος. Στάση ζωής.
Το τέλος μπορεί να περιμένει λίγο ακόμα.
Πριν χαθούμε. Λίγο ροκ ακόμα πριν μας αγκαλιάσει οριστικά το φως.
Η μουσική είναι μονάδα μέτρησης για μας.
Ο πόνος περικλείει ελευθερία.
Όνειρα που καίγονται σαν κεριά, αφήνοντας σημάδια στα χέρια.
Χαρίζει σιωπές. Μας κάνει πιο δυνατούς.
Στο φόβο του ταξιδιού κρύβεται η συνέχεια.
Η συλλογή των κομματιών μας.
Αυτό το ροκ δεν θα τελειώσει ποτέ.
Όλα είναι δρόμος.
— Σταύρος Σταυρόπουλος
Η μουσική είναι δική μας.
Είναι εμείς.
Και όπως εμείς, είναι πάντα εδώ.
Μας περιβάλλει σαν τα άπειρα σωματίδια της ζωής.
Δεν φαίνεται.
Μόνο νιώθεται.
Όπως η ζωή.
Η Ροκ Είναι Τούτο
Πέτρα που κυλάει,
ανατρέπει, αμφισβητεί,
δεν πείθεται και δε σταματάει,
κόντρα στα κρατούντα,
κόντρα σε όσα οι άλλοι θεωρούν δεδομένα.
Henry David Thoreau
«Όταν ακούω μουσική,
Δεν νιώθω κανέναν κίνδυνο.
Είμαι άτρωτος.
Δεν βλέπω εχθρό.
Είμαι συγγενής με τους παλαιότερους χρόνους και με τους νεότερους.»
Alexis Korner
«Σε όλη μου τη ζωή πρέπει να υπέφερα από βαριά σχιζοφρένεια.
Ο ένας μου εαυτός, αυτός που ακούει ό,τι δεν μπορεί να παίξει ο άλλος,
είναι αυτός που κυριαρχεί...»
Robert Fripp
«Η μουσική είναι το κρασί
που γεμίζει το φλιτζάνι της σιωπής.»
Alan Watts
“When we dance, the journey itself is the point,
as when we play music the playing itself is the point.
And exactly the same thing is true in meditation.
Meditation is the discovery that the point of life
is always arrived at in the immediate moment.”
Μουσικό Ξόρκι
Η μουσική, το φεγγαρόφωτο και τα όνειρα, είναι τα μαγικά μας όπλα.
Το φεγγάρι που επιμηκύνει τις σκιές κάνοντας τα δέντρα να φαίνονται μεγαλύτερα.
Τα όνειρα να είναι μέρος του εαυτού μας... Ναι… και τι θλίψη να ξυπνάμε…
Και μέσα στα σπλάχνα της μουσικής να ταξιδεύει η σκέψη μας.
Archive
Author Details
Always Somewhere ॐ Travelling through sound & silence
ON AIRΤώρα παίζει: Travellers StoriesΖωντανή Ροή – Μουσική Περιπλάνηση μέσα από Rock Ιστορίες
0 Σχόλια
Μοιράσου τις σκέψεις σου για τη μουσική – κάθε άποψη προσθέτει στο ταξίδι μας.
EmojiΈχεις προτάσεις; Κομμάτια που αγαπάς;
γράψε μας τι σκέφτεσαι!