Όταν δημόσια πρόσωπα, όπως ο Προκόπης Δούκας, αποδίδουν σε ένα τραγούδι την ευθύνη για την αμορφωσιά των τελευταίων δεκαετιών, το ερώτημα δεν είναι αν διαφωνούμε μαζί τους. Το ερώτημα είναι γιατί το σύστημα που υπηρετούν νιώθει την ανάγκη να επιτεθεί στην τέχνη, αντί να κάνει αυτοκριτική.
Το “The Wall” των Pink Floyd δεν είναι άρνηση της γνώσης. Είναι κραυγή ενάντια σε μια αποστειρωμένη εκπαίδευση που επιβάλλει σιωπή, αποστήθιση και συμμόρφωση. Το σύνθημα “We don’t need no education” δεν καλεί στην άγνοια — αμφισβητεί το σχολείο που αποθαρρύνει την κριτική και πνίγει τη δημιουργικότητα.
Ο Roger Waters είχε δηλώσει πως «η εκπαίδευση πρέπει να είναι πράξη ελευθερίας». Αν κάτι ευθύνεται για την πνευματική στασιμότητα των τελευταίων δεκαετιών, δεν είναι το τραγούδι· είναι το εκπαιδευτικό μοντέλο που θεωρεί τη διαφωνία απειλή και τη συνείδηση πολυτέλεια.
Ο κύριος Δούκας υπήρξε φωνή της κρατικής τηλεόρασης για χρόνια — ενός μέσου που συχνά συνέβαλε στη συντήρηση αυτής της νοοτροπίας. Αν κάτι χρειάζεται ριζική αναθεώρηση, είναι η πεποίθηση ότι η μόρφωση είναι βιογραφικό και όχι ελευθερία του νου.
Η τέχνη δεν φταίει που μιλά. Φταίει το σύστημα που δεν αντέχει να την ακούσει.
0 Σχόλια
Μοιράσου τις σκέψεις σου για τη μουσική – κάθε άποψη προσθέτει στο ταξίδι μας.
EmojiΈχεις προτάσεις; Κομμάτια που αγαπάς;
γράψε μας τι σκέφτεσαι!