Walt Whitman

Τον είπαν ποιητή του πραγματικού, εμπνευστή και εμπνευσμένο, άγγελο και προφήτη. Εμείς θα τον λέγαμε απλά στρατευμένο. Στρατευμένο στη θέληση και στην εκπλήρωση της αποστολής να ξαναφτιαχτεί απ την αρχή ο κόσμος με υλικά καινούργια, στην προσπάθεια οι σύγχρονοι και οι μεταγενέστεροι να γίνουν ποιητές της δικής τους ζωής και της μεγάλης ζωής της ανθρωπότητας.

Η ποίησή του εξυμνεί τη φύση και τον άνθρωπο, τον έρωτα και την ομορφιά. Δίκαια θε
ωρείται ο θεμελιωτής και πατριάρχης της αμερικανικής ποίησης καθώς με το έργο του έδωσε μια δική του εκδοχή του αμερικάνικου ονείρου, που δεν είχε να κάνει με το κυνήγι του ατομικού πλουτισμού και του στείρου ανταγωνισμού, με την αυταπάτη των ευκαιριών για όλους και την ψευδαίσθηση μιας απατηλής κοινωνικής ανόδου. Δήλωνε "σύντροφος και συνοδοιπόρος των ανθρώπων" και αγωνιζόταν για μια ζωή ανθρώπινη για όλους τους αδικημένους , φτωχούς, ταπεινούς, μαύρους.

Αρχετυπικός ποιητής μέσα στους μεγαλύτερους της παγκόσμιας λογοτεχνίας υπήρξε "ένας ταξιδευτής σκέψεων και χρόνων..." που μας ταξιδεύει χρόνια μπροστά στο αύριο του μέλλοντός μας.

" Ο Captain! My Captain: Το τρομακτικό ταξίδι μας έχει τελειώσει. Το πλοίο κράτησε σε κάθε καταστροφή. Το έπαθλο που αποζητήσαμε, το έχουμε κερδίσει. Το λιμάνι είναι κοντά, ακούω τις καμπάνες.."

Στις 26 Μαρτίου 1892 ο Ουίτμαν κηδεύεται χωρίς ιερέα. Σύμφωνα με την επιθυμία του, στην ταφόπλακα γράφονται οι στίχοι του:

«Το βάθρο μου είναι στερεωμένο και σφηνωμένο σε γρανίτη,

Περιγελώ αυτό που εσείς ονομάζετε αποσύνθεση,

Και ξέρω την έκταση του χρόνου.

Το μόνο που θέλω είναι να βρω το νησί μου...

Εκεί θα κάνω τις στιγμές ευτυχίας καθημερινότητα, εκεί θα διώξω τα ''θέλω'', εκεί θα βρω κάθε μου ναι και όχι, εκεί θα ''ζήσω'' κάθε μου θάνατο, εκεί θα αφήσω εμένα ελεύθερο. Το μόνο που θέλω είναι να με βρω

Το μόνο που θέλω ρε, είναι να ζήσω κάθε μου στιγμή και να μην καταλήξω δυο ημερομηνίες με μια παύλα ανάμεσα...

Ζητώ πολλά;»

Διότι