“Χαραμάδες” Του Δημήτρη Γ. Καφετζή

Γράφτηκε η τελευταία λέξη

μέσα της ρίζωσε η αγωνία

σ’ έναν ουρανό που ακόμα επιμένει

σε δυο μάτια υγρά.



Και πλήθαιναν οι ώρες

όσο τ’ αναφιλητά ακούγονταν

από το τέλος του κόσμου,

ώρες δύσκολες

για την αλήθεια.



Ήρθε και στάθηκε εμπρός

άνοιξε πόρτες να διαβεί

και παράθυρα για να πετάξει,

να κινήσει να βρει

την κελαϊδοσκέπαστη αυλή των παιδιών,

να μισέψει στο όνειρο

και να δωθεί στην ελπίδα.



Τι κι αν χάθηκε μια για πάντα.

Τι κι αν ο δρόμος γέμισε με αγκάθια

και ρέκβιεμ για το χαμένο όνειρο

ακούγονται απ’ την αυλή.

Τι κι αν τα παιδιά ορφάνεψαν

και τα μάτια τους συνήθισαν στο ψέμα,

τρύπες στο βλέμμα τους πλέον

και πέτρες κοφτερές στα βήματά τους απλώνονται.



Κι ας γυρίζουν τα λεπτά σαν ξυράφια

πάνω απ’ το κεφάλι μου.

Κι ας επιστρέφουν οι στιγμές σαν εφιάλτες

μέσα στα όνειρά μου.

Κι ας περνά το τρένο της ζωής φλεγόμενο

δίχως ράγες στο πουθενά.

Κι ας συνθλίβεται η ματιά μου άγαρμπα

στο χάος τούτης της πόλης.

Και όμως δεν θέλω να τελειωσει απόψε διάολε

τούτη η γκρεμισμένη συμφωνία.



Θα αρχίσουν τα κλαδιά να βλασταίνουν.

Μη φοβάσαι.

Και οι στάχτες θα γεννήσουν τη φωτιά

και τα όνειρα θα ζήσουν.

Μη φοβάσαι.



Μέσα απ’ τις χαραμάδες

σε πόρτες κλειστές

και σε παράθυρα σφαλιστά

γεννιέται το φως,

να θυμάσαι.


fractal