Σε μια βόλτα με βενζινάκατο στο νησί Espiritu Sanctu στον κόλπο της La Paz

Η παραδοχή της θνητότητας είναι που με γεμίζει. 

Είμαι η γέννηση και ο θάνατός μου. 

 Κάθε ανάσα με πάει μακρύτερα στο τραγούδι που είναι γραμμένο στον χλομό μπλε ουρανό από ουρές και φτερά θαλασσινών πουλιών. 

Κάποια μέρα, για άλλη μια φορά θα γίνω 

η ψυχή των βουνών και των βράχων. 

Ποίημα του Μάικλ Μακ Κλουρ σε μετάφραση Γιάννη Λειβαδά από την “Ανθολογία Μπιτ Ποίησης”, Ροές, 2003)

Επιμέλεια: Δ. Πολιτάκης