κάτσε μισό λεπτό να σου πω κάτι Γιώργος Δομιανός

φαντασμένοι. φαντασμένοι κι ελαφρόμυαλοι που νομίζουμε πως μπορούμε να φυλακίσουμε τον χρόνο και να του φτιάξουμε και μονάδα μέτρησης για κουστουμάκι. φτιάξαμε τα χρόνια, τους μήνες, τις ημέρες, τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα. τον χώσαμε ανάμεσα σε γρανάζια, του βάλαμε δείκτες που γυρίζουν, τον βάλαμε σε μικροτσίπ, τον συνδέσαμε μεγαλειωδώς με τον χορό της γης γύρω από τον ήλιο. αλλά δεν καταφέραμε τίποτα. γιατί όταν σε έχω πλάι μου στα τσαλακωμένα σεντόνια μας, η γη χορεύει πιο γρήγορα, ο ήλιος φεύγει και έρχεται σαν τρελός, το φεγγάρι ανεβοκατεβαίνει δαιμονισμένα αλλά πάντα είναι σαν να έχουν περάσει δέκα λεπτά ενώ το ρολόι υποκριτικά δείχνει να έχουν περάσει δέκα ώρες, γιατί όταν σε γυρίζω σπίτι σου, σταματάω σε κάθε φανάρι μπας και σε έχω μερικά λεπτά παραπάνω, αλλά όλα τα φανάρια ξαφνικά ανοίγουν σε ένα δευτερόλεπτο και πάντα ψάχνω το επόμενο κόκκινο, γιατί οι ώρες που κάνω να σε δω γίνονται χιλιετίες, αλλάζουν οι χάρτες, μεγαλώνω, πεθαίνω, ανασταίνομαι και το ρολόι έχει κυλήσει είκοσι λεπτά. όταν σε φιλάω όμως, σταματάει η γη να γυρίζει. τότε οι δρόμοι της Αθήνας γίνονται νησί, τα λεωφορεία δελφίνια, οι περαστικοί γλάροι πάνω από τα κεφάλια μας και ψάρια ανάμεσα από τα πόδια μας. τότε φτιάχνουμε με τα χείλια μας το άχρονο. τότε μονάχα τον δαμάζω τον χρόνο τον καριόλη. 

γιώργος δομιανός