Walt Whitman: Και προς τα πάνω ξανά

Καθώς περπατώ δίπλα στο ποτάμι (ο πρωινός περίπατός μου, η ξεκούρασή μου),
Ψηλά στον ουρανό ένας έξαφνος πνιχτός ήχος, η ερωτοτροπία των αετών,
Η λάβρα ερωτική επαφή των δυο τους μέσα στο διάστημα,
Οι αρπάγες που γατζώνονται και συμπλέκονται, μια ζωντανή, βίαιη ρόδα που περιστρέφεται,
Τέσσερις φτερούγες που χτυπιούνται, δύο ράμφη, στροβιλιζόμενη μάζα γραπωμένη σφιχτά,
Σε στριφογυριστές, συσπειρωμένες, κυκλικές τροχιές, πέφτοντας ολόισια προς τα κάτω,
Μέχρι που πάνω από το ποτάμι ζυγιάζεται, ζευγάρι κι όμως ένα, μια στιγμή ανάπαυλας,
Μια ακίνητη ασάλευτη ισορροπία στον αέρα, ύστερα χωρίζουν, τα νύχια χαλαρώνουν,
Και προς τα πάνω ξανά με αργές, σταθερές φτερούγες λοξοπετώντας,
τη χωριστή, διάφορη πτήση τους,
Αυτή τη δική της, αυτός τη δική του, ακολουθούν.

WALT WHITMAN: ΦΥΛΛΑ ΧΛΟΗΣ