Όταν οι αθάνατοι πρόγονοι ξύπνησαν, την Εποχή των Ονείρων, περιπλανήθηκαν στη γη και μερικές φορές έπαιρναν μορφή ζώου – για παράδειγμα τη μορφή του καγκουρώ, του έμου, της σαύρας – άλλες φορές πάλι έπαιρναν τη μορφή ανθρώπου και κάπου-κάπου εμφανίζονταν με μορφή ανθρώπου και ζώου μαζί ή ανθρώπου και φυτού.
Δύο από τα πλάσματα αυτά, που είχαν δημιουργήσει τα ίδια τον εαυτό τους από το ίδιο το τίποτα, ονομάζονταν Ουνγκαμπικούλα. Καθώς περιπλανιόντουσαν στον κόσμο ανακάλυψαν ανθρώπους σε ημιτελή μορφή. Ήταν φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό με τα φυτά και τα ζώα, έμοιαζαν όμως με ακανόνιστους σωρούς, ξαπλωμένοι όπως-όπως δίπλα στις μελλοντικές πηγές νερού και τις τρύπες με τ’ αλάτι.Οι άνθρωποι ήταν κουλουριασμένοι σαν μπάλες, ατελείς και απροσδιόριστοι, δίχως άκρα ή χαρακτηριστικά.
Οι Ουνγκαμπικούλα, με τα μεγάλα λίθινα μαχαίρια τους σκάλισαν κεφάλια, σώματα, πόδια και χέρια. Έφτιαξαν πρόσωπα, παλάμες και πέλματα. Επιτέλους, τα ανθρώπινα όντα είχαν πάρει την τελική τους μορφή.
Έτσι, κάθε άντρας και κάθε γυναίκα είναι παιδί της φύσης και για το λόγο αυτό οφείλει αφοσίωση στο τοτέμ του ζώου ή του φυτού, από το οποίο προήλθε ο αρχικός σωρός – οφείλει πίστη στη δαμασκηνιά, το σπόρο του γρασιδιού, τις μεγάλες και μικρές σαύρες, τον παπαγάλο ή τον αρουραίο.
Έχοντας ολοκληρώσει την εργασία τους, οι πρόγονοι αποκοιμήθηκαν πάλι. Ορισμένοι επέστρεψαν στην κοιλιά της Γης, άλλοι μεταμορφώθηκαν σε βράχους και δέντρα. Οι διαδρομές που ακολούθησαν στην πορεία τους, κατά την Εποχή των Ονείρων, είναι ιερές. Όπου κι αν πήγαν οι πρόγονοι άφησαν πίσω τους τα ιερά ίχνη της παρουσίας τους: ένα βράχο, μία πηγή νερού, ένα δέντρο.
Διότι, βλέπετε, η Εποχή των Ονείρων δε βρίσκεται χαμένη κάπου στο μακρυνό παρελθόν, αλλά σε ένα αιώνιο Παρόν. Και ίσως, η εποχή αυτή να περιμένοι ν’ αναδυθεί ξανά, από τη μια στιγμή στην άλλη – όσο διαρκεί από τον ένα χτύπο της καρδιάς στον επόμενο.
ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΕΣ ΚΙ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ
.jpg)
0 Σχόλια