Πρέπει να πιάσουμε πάτο, αυτό είναι ο,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο. Μετά την πρώτη μου χρονιά στη φυλακή άρχισα να αισθάνομαι αυτή την ελευθερία. Μπορούσαν να με στείλουν στο στρατόπεδο με τους αυστηρότερους κανονισμούς, να με υποβάλλουν σε βασανιστήρια, να με σκοτώσουν. Δεν με αφορούσε. Ο κόσμος τους δεν με αφορούσε, δεν ήταν παρά ένα παιχνίδι κι εγώ δεν ήμουν πια παίχτης. Για να παίξει καποιος πρέπει να ποθεί, να μισεί, να φοβάται. Αλλά εγώ δεν είχα πια αυτά τα χαρτιά στα χέρια μου. Ήμουν ελεύθερος. (...) Ένα πρωί ξαναρχίζοντας το περπάτημα θυμήθηκα τα χτυπήματα που είχα δεχτεί στο πρόσωπο και πολύ ξεκάθαρα κατάλαβα πως μέσα μου δεν υπήρχε πλέον καμία επιθυμία εκδίκησης, κανένα μίσος ούτε καν ο υπεροπτικός πειρασμός της συγχώρεσης. Υπήρχε μόνο η ηλιόλουστη σιωπή της ακροποταμιάς δίπλα στην οποία βάδιζα, η φωτεινή διαύγεια του ουρανού και το πολύ απαλό θρόισμα των φύλλων που, ξαφνιασμένα από την επίθεση της παγωνιάς, έπεφταν από τα κλαριά και σωριάζονταν στην πάχνη του εδάφους βγάζοντας έναν σύντομο κρυστάλλινο ήχο. Ναι, μονάχα αυτό το εξαίσιο απόσταγμα σιωπής και φωτός.
ANDREI MAKINE: ΤΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΖΩΗΣ
0 Σχόλια