ήταν φροντίδα•
ζεστός κι ατέλειωτος,
σαν κάποιο φαράγγι
που ερωτεύτηκε ένα σπίτι•
μέτραγε με τα χέρια του
τις μέρες που ζάρωναν,
κατάπινε τα σύννεφα,
και δεν έλιωνε
ούτε νεκρός•
στο στήθος
φορούσε ένα
μαχαίρι ανάποδο
κι όποτε
μιλούσε με τη σιωπή,
γύριζε και την έκοβε•
όσα παιδιά τού ταίριαξαν,
ήταν ελάφια•
μ’ αδένες μόσχου
κι αντί για αίμα,
κρασί•
κι οι γυναίκες του,
ήταν ιερά της Δήμητρας
που γίνηκαν ξωκλήσια•
όταν πια νυχτώνει
στο νου του επαίρεται,
που χει παλιώσει
σαν όνειρο σκύλου
μετά τη βροχή•
γλύφει τον αντίχειρα
και μυρίζει•
τις απαλές σβουνιές
από τα αιγοπρόβατα,
τη ζύμη του χώματος
με το νερό
ή τη γαλάζια αχλύ
των λαδωμένων βράχων•
ξέρει τι περιμένει•
νά ‘ρθουνε τα τραγούδια
να αλλάξουν σε σιωπή,
ενώ θα προβάρει
στο σώμα του
το τελευταίο φουστάνι του χρόνου,
καθ’ ολοκληρίαν. _
Κωνσταντίνος Χ. Λουκόπουλος
photo: Jindřich Štreit – Moravská Třebová – 1997
.jpg)
0 Σχόλια