«Το Τρίστρατο της Εκάτης»

Τα χέρια του ακόμα μύριζαν λασπουριά από το νοτισμένο χώμα. Δεν θυμόταν όμως πως είχε βρεθεί σε εκείνο το σκοτείνο τρίστρατο; Λίγα μέτρα μακρύτερα λαμπύριζε το νερό μιας λίμνης. Το φεγγαρι την φώτιζε σαν μοναδικο φως σε δωμάτιο. Πλησίασε για να ξεπλύνει εκεί τα χέρια του. Καθώς έσκυψε πάνω από τα νερά της κραύγασε με αγωνία.
«Δεν είναι δυνατόν!...είμαι γέρος....είμαι....είμαι γέρος!» και κοίταξε τα ρυτιδιασμένα χέρια του που πια έτρεμαν από την απορία και συνάμα αγωνία. Μια φωνή πίσω του τον καθησύχασε.
«Γιέ μου....ηρέμησε. Καλωσόρισες στο τρίστρατο της Εκάτης, λίγο προτού ξεκινήσει το ταξίδι σου» εκείνη η παρουσία-ομιχλώδης με αχνά χαρακτηριστικά- ίσα που ακουγόταν σαν ψίθυρος στα αυτιά του. Η λεπτεπίλεπτη αιωρούμενη σχεδόν μορφή συνέχισε.
«Ξέρω, δεν θυμάσαι τι έγινε. Ας πούμε ότι απλά έφτασε η ώρα να εγκαταλείψεις το σαρκίο σου και να ξεκινήσεις το δρόμο του γυρισμού στον πνευματικό οίκο που ανήκεις. Μην κοιτάς τις ρυτίδες στα χέρια σου ή το πρόσωπό σου. Εδώ σε αυτά τα πεδία αυτό το γέρασμα υποδηλώνει τα χρόνια της ψυχής σου. Κάθε ρυτίδα και μια ζωή γεμάτη από Καλοκαίρια και Χειμώνες. Γεμάτη από Ηδονές και Κακουχίες. Γεμάτη Φόβο μα και γενναίες πράξεις. Όμως η Ατραπός θα τα απορροφήσει πάλι όλα αυτά και θα επιστρέψεις πίσω στον Αστρικό σου Οίκο έτοιμος πια. Τελείωσε γιέ μου η περιπλάνηση της ψυχής σου ανά τους αιώνες. Αυτή ήταν η τελευταία σου ενσάρκωση, Εκπλήρωσες τις προκλήσεις και τα μαθήματα ζωής που έπρεπε να λάβεις για να ανελιχθεί η συνειδητότητά σου. Γιέ μου μην αγωνιάς. Έχει έρθει η ώρα να αράξεις στο λιμάνι των Ψυχών. Σε κείνο το λιμάνι δεν έχει θαλασσοταραχές μόνο νηνεμία.
«Μα...δεν καταλάβα πως έγινε όλο αυτό....πως...πως πέθανα?...πως!!..και εσύ ποιος είσαι εσύ?»
«Το όνομα μού είναι Στίγερος. Φυλώ το τρίστρατο της Εκάτης. Υπάρχουν τρία μονοπάτια Γιέ μου και καταμεσίς εδώ που στεκόμαστε είναι η Λίμνη των χρόνων. Η λίμνη που δείχνει τα χρόνια κάθε ψυχής. Το όνομά μου δώθηκε μετά από μια αρχάια μάχη όπου το σώμα μου λαβώθηκε άσχημα καθώς υπερασπιζόμουν την τότε πατρίδα μου. Και όμως μέχρι την τελευταία μου ανάσα δεν λύγισα, δεν έπεσα. Τότε η Θεά Εκάτη, η θεά της Μαγείας θαύμασε από ψηλά την γενναιότητά μου και το πάθος μου και με όρισε Φύλακα των τριών μονοπατιών. Μην αναρωτιέσαι ακόμα πως πέθανες. Σαν θα σταθείς χωρίς φόβο πάνω από την λίμνη των χρόνων σου θα τα δεις όλα να περνούν από μπροστά σου γιέ μου. Αλλά χωρίς φόβο. Θα θυμηθείς ποιος ησουν...ποιος υπήρξες..αλλά κυρίως στα μείχια της ύπαρξής σου θα νιώσεις τον παλμο του σύμπαντος. Τον παλμό που σε καλεί σπίτι σου πια. Κοίτα μέσα στην λίμνη. Και εγώ θα περιμένω την απόφασή σου μιας και η βούλησή σου θα παίξει ρόλο για την μετέπειτα πορεία σου. Κοίτα στα νερά των ζωών σου..»
Και ο Ιάσονας, αφού ένιωσε το τρέμουλο των χεριών του πια να μαλακώνει στα λόγια εκείνης της παρουσίας, λύγισε τα γόνατά του και κοίταξε μέσα στην λίμνη. Σταδιακά η ηρεμία μετατράπηκε σε μια δίνη παραστάσεων και γεγονότων. Ο Ιάσονας δυσκολευόταν να συγκρατήσει τις εικόνες που του φανέρωνε το υδάτινο στοιχείο.
«Ηρέμησε την ψυχή σου που αγωνιά και γίνε παρατηρητής...μην κυνηγάς για κάτι συγκεκριμένο. Αφέσου....αφέσου...» και ο Ιάσονας άκουσε την συμβουλή του Στίγερου. Σταδιακά καθως παρατηρούσε το νερό καιτις διακυμάνσεις του δεν μπορούσε να ξεχωρίσει αν ζαλιζόταν ή αν απλά ακολουθούσε την ροή. Οι εικόνες ξεκινούσαν πλέον να έχουν δυναμική, χρώμα...ιστορία. Την Ιστορία του. Παλιές ενσαρκώσεις πολύ παλιές ενσαρκώσεις..διαφορετική η μορφή του σε κάθε ζωή. Σε άλλες χαμογελούσε, σε άλλες ένιωθε αποστροφή καθώς έβλεπε τι είχε πράξει..σε άλλες εικόνες έκλαψε...και σταδιακά με κάθε συναισθημα αποχωρούσε και μία ρυτίδα από την αιθερική του μορφή. Αποχωρούσαν ο πόνος, η θλίψη, η χαρά, η αισθαντικότητα. Γινόταν αυτό που είχε πεί ο Στίγερος....ένας παρατηρητής. Μέχρι που έφτασε στην τελευταία του ζωή. Και είδε...είδε πως πέθανε. Όμως η αγωνία τον είχε εγκαταλείψει προ πολλού. Μέχρι που το νερό σταμάτησε να αναδεύεται και να ξερνά εικόνες. Σηκώθηκε από την λίμνη των χρόνων και η όψη του πια ήταν νεανική, ήρεμη και απαλλαγμένη από συναισθήματα πάσης φύσεως. Ο Στίγερος τον προσέγγισε.
«Έχει έρθει η ώρα Ιάσονα να επιλέξεις ανάμεσα σε αυτά τα τρία μονοπάτια. Από την Άνωθεν Αρχή έχει δωθεί η άδεια να μην επιστρέψεις στα γήινα ξανά αν το θες. Όμως αν διαφωνείς τότε το αριστερό μονοπάτι θα σε οδηγήσει στην αίθουσα αναμονής των ψυχών και θα περιμένεις εκεί μέχρι να έρθει η σειρά σου να κατοικήσεις σε ένα σώμα που θα εκολλαφθει στη μήτρα μιας γυναίκας. Το Μεσσαίο μονοπάτι οδηγεί στον Ναό της Εκάτης, στο ένοπτρον βασίλειο. Στο λιμάνι που σου ανέφερα. Εκεί που πια θα αναπαυθείς και δεν θα χρειαστεί να κατέλθεις ξανά στα γήινα.
«Και το δεξί μονοπάτι Στίγερε?...το δεξί που οδηγεί?»
«Το δεξί μονοπάτι οδηγεί στο θεραπευτήριο των ψυχών. Εκεί πια θα αν θα επιλέξεις να πας, θα πρέπει να βοηθάς τις ψυχές που έρχονται γεμάτες πόνος και ψυχικά τραύματα αλλά που ακόμα δεν έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο ενσαρκώσεων. Εκεί θα πρέπει να τις φροντίζεις μαζί με τους υπόλοιπους βοηθούς. Να τις θεραπεύεις ώστε να είναι έτοιμες να κατέλθουν ξανά. Δεν είναι εύκολο έργο Ιάσονα. Είναι γεμάτο από υπομονή και επιμονή. Απαιτεί αγάπη και κατανοήση για τα ανθρώπινα δράματα....όμως η απόφαση είναι δική σου.»
Ο Ιάσονας απέμεινε μόνος του εκεί να κοιτά τα τρία μονοπάτια.
«Κάποτε είχα ακούσει μια Ιστορία για το Κεχριμπάρι. Ότι το συνδέουν με ανιδιοτέλεια και σοφία στις πράξεις. Ότι βοηθά στην επιλογή αλλά και φανερώνει τον κατάλληλο για ένα έργο αγάπης . Στίγερε!....»
«Εδώ είμαι γιέ μου...πάντα εδώ να σας ακούω.»
«Στίγερε αποφάσισα...θα ακολουθήσω τον δρόμο της προσφοράς..τον κεχριμπαρένιο δρόμο!.....» και το βήμα του Ιάσονα έκανε προς το δεξί μονοπάτι, εκεί που σταδιακά άκουγε τα κλάμματα, τα παράπονα και τον πόνο των ψυχών στο θεραπευτήριο.
Ο Στίγερος παρατηρούσε την ψυχή του Ιάσονα να αλαφράινει..να γεμίζει από ρόδινο φως αγάπης καθώς περπατούσε πάνω σε κείνο το μονοπάτι.
«Κεχριμπαρένιος Δρόμος. Από εδώ και πέρα έτσι θα το ονομάσω αυτό το μονοπάτι» και χάθηκε μέσα στα νερά της λίμνης των χρόνων..μέχρι να ερχόταω η επόμενη ψυχή που θα είχε τελειώσει τον κύκλο των ενσαρκώσεών της στο γήινο πεδίο.
πηγη