Μια γυναίκα σε αναζήτηση της "πυρηνικής" επαφής

Παλιότερα, τότε που ζούσε στην επιφάνεια της ζωής και προσπαθούσε να γαντζωθεί απ' αυτήν, όπως τώρα η Ε., για να μην πέσει στο κενό της ανυπαρξίας, νόμιζε ότι ο πόθος της να την αναγνωρίσει ο άντρας όχι σαν σώμα, αλλά σαν μια οντότητα που κατοικούσε μέσα στο σώμα, είχε σχέση με την υποβόσκουσα αίσθηση της ανυπαρξίας της ως οντότητας, αφού, μόλις έχανε την εξάρτησή της από την επιφάνεια, βούλιαζε στο υπαρξιακό κενό.
Αργότερα, ωστόσο, όταν ανακάλυψε μιαν οντότητα μέσα της , κάτω από το κενό, κι όταν αυτή η οντότητα βυθίστηκε στα στρώματα ζωής που βρίσκονται πιο κάτω, το αίτημα να την αναγνωρίσει ο άντρας σαν οντότητα απέκτησε το πραγματικό του νόημα. Οι επαφές είχαν πάψει να είναι επιφανειακές, δεν εξυπηρετούσαν την κάλυψη του κενού, της ανυπαρξίας, αλλά μιαν οντολογική αναγκαιότητα που υπαγόταν σε άλλους νόμους, στους νόμους της πραγματικής ύπαρξης. Στο κάτω κάτω, το καθαρά ανθρώπινο στοιχείο δεν ήταν το σώμα, ούτε το κενό, αλλά η παλλόμενη οντότητα που κατοικούσε μέσα στο σώμα. Τι πιο φυσικό, λοιπόν, να αντιδρά αυτό το ον όταν το σώμα δεν του έδινε σημασία και κυνηγούσε τη δική του ικανοποίηση ;
Η αντίδραση του όντος σε κάθε πράξη παραμέλησής του από το σώμα ή απ’ οποιοδήποτε άλλο στοιχείο που συγκατοικεί στο σώμα, έγινε σιγά-σιγά ένας γνώμονας για τη Θ. που της έδειχνε αλάνθαστα πως έπρεπε να ζει. Γιατί το εσωτερικό Ον δεν αντιδρούσε μόνο στον σεξουαλικό τομέα, αλλά σε όλους τους τομείς, νοητικούς και συναισθηματικούς, αν γινόταν κάτι χωρίς τη συμμετοχή του. Αν το Ον συμμετείχε, υπήρχε μια αίσθηση σύνδεσης, αρμονίας, δικαίωσης, μια αύξηση του αισθήματος της ζωής. Αν κάποια τάση ενεργούσε αυτόβουλα, αποκομμένη από τον κεντρικό πυρήνα του Όντος, επικρατούσε μια αίσθηση στειρότητας, άγχους , αποπροσανατολισμού, διχασμού, απώλειας του Παραδείσου.

Ιερός Γάμος, τόμος 1, σελ.245-246

Σοφία Άντζακα