Kindness - Naomi Shihab Nye

Πριν γνωρίσεις τι είναι πραγματικά η καλοσύνη
πρέπει να χάσεις πράγματα,
να νιώσεις το μέλλον να διαλύεται σε μια στιγμή
όπως το αλάτι σε αραιό ζωμό.
Αυτά που κρατούσες στο χέρι σου,
αυτά που μετρούσες και φύλαγες προσεκτικά,
πρέπει όλα να φύγουν έτσι ώστε να μάθεις
πόσο έρημο μπορεί να γίνει το τοπίο
μεταξύ των περιοχών της καλοσύνης.
Πώς προχωράς και προχωράς
με τη σκέψη ότι το λεωφορείο δεν θα σταματήσει ποτέ,
ότι οι επιβάτες οι οποίοι τρώνε καλαμπόκι και κοτόπουλο
θα κοιτούν για πάντα έξω από το παράθυρο.

Πριν γνωρίσεις την τρυφερή βαρύτητα της καλοσύνης,
πρέπει να ταξιδέψεις εκεί που ο Ινδιάνος
με μια λευκή κάπα κείται νεκρός στην άκρη του δρόμου.
Πρέπει να δεις πώς θα μπορούσες να ήσουν εσύ εκείνος,
πώς κι εκείνος ήταν κάποιος
ο οποίος ταξίδευε μέσα στη νύχτα με σχέδια
και την απλή αναπνοή που τον κρατούσε ζωντανό.

Πριν γνωρίσεις την καλοσύνη
ως το βαθύτερο πράγμα μέσα σου,
πρέπει να γνωρίσεις τη θλίψη
ως το άλλο βαθύτερο πράγμα.
Πρέπει να ξυπνήσεις με τη θλίψη.
Πρέπει να μιλήσεις σε αυτήν μέχρι η φωνή σου
να αγγίξει το νήμα όλων των θλίψεων
και δεις το μέγεθος του υφάσματος.
Τότε μόνο η καλοσύνη έχει πλέον νόημα,
μόνο η καλοσύνη δένει τα κορδόνια των παπουτσιών σου
και σε στέλνει να ζήσεις την ημέρα
να ταχυδρομήσεις γράμματα και να αγοράσεις ψωμί,
μόνο η καλοσύνη σηκώνει το κεφάλι της
από το πλήθος του κόσμου για να πει
εμένα έψαχνες,
και ύστερα σε συνοδεύει παντού
σαν μια σκιά ή μια φίλη.


Kindness Naomi Shihab Nye

Before you know what kindness really is
you must lose things,
feel the future dissolve in a moment
like salt in a weakened broth.
What you held in your hand,
what you counted and carefully saved,
all this must go so you know
how desolate the landscape can be
between the regions of kindness.
How you ride and ride
thinking the bus will never stop,
the passengers eating maize and chicken
will stare out the window forever.

Before you learn the tender gravity of kindness,
you must travel where the Indian in a white poncho
lies dead by the side of the road.
You must see how this could be you,
how he too was someone
who journeyed through the night
with plans and the simple breath
that kept him alive.

Before you know kindness
as the deepest thing inside,
you must know sorrow
as the other deepest thing.
You must wake up with sorrow.
You must speak to it till your voice
catches the thread of all sorrows
and you see the size of the cloth.
Then it is only kindness
that makes sense anymore,
only kindness that ties your shoes
and sends you out into the day
to mail letters and purchase bread,
only kindness that raises its head
from the crowd of the world to say
it is I you have been looking for,
and then goes with you every where
like a shadow or a friend.

Poetry by Naomi Shihab Nye

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια