Είμαι κερί.

Μ’ άναψε μια στιγμή

το πάθος του έρωτα

που παρεμβλήθηκε στο χρόνο,

με θρέφει και με εξαντλεί

ο άνεμος της ζωής.



Καίγομαι και φωτίζω,

καίγομαι και εξαντλούμαι

καθημερινά προχωρώντας στο σκοτάδι

που όλο μετατοπίζεται

και δεν εξαντλείται.



Μα πού πηγαίνει αυτή η αύρα;

Πού επενδύεται;

Το καθημερινό τι θα απογίνει;

Και είναι τούτο αρκετό;


Γιώργος Μολέσκης