Αιρετικόν Εγκόλπιον

Δεν θα μπορούσε να υπάρχει ανώτερη θρησκεία από την αγάπη που ακόμη κοιμάται μέσα μου, από τον ναό που βρίσκεται θαμμένος εντός μου.

Αυτό τον ναό, το ναό της συμπόνιας, το ναό της ενότητας, το ναό της αγάπης καλείται σήμερα η ανθρωπότητα αλλά και κάθε άνθρωπος ξεχωριστά να ανοικοδομήσει.

Της αγάπης που συντονίζει πάσα την πλάση. Της αγάπης που αφυπνίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Της αγάπης που αφυκτιά και προσπαθεί να αναπνεύσει κάτω από το βάρος των πεποιθήσεων που έντεχνα η κοινωνία έχει αποθέσει μέσα μας. Της θείας αγάπης από την οποία τα πάντα προέρχονται και προς την οποία τα πάντα τείνουν να επιστρέψουν.

Η διαδικασία της απελευθέρωσης αυτής της θείας ενέργειας, η διαδικασία προς τη φώτιση ουσιαστικά, δεν είναι καθόλου εύκολη. Απαιτεί αυξημένη επίγνωση και συνειδητότητα. Μπορεί να είναι ένας υπέροχος, μοναδικός για τον καθένα δρόμος, αλλά είναι τόσο δύσκολος και επώδυνος που κάποιες στιγμές δεν τον αντέχουμε. Όταν αφαιρούνται από πάνω μας κομμάτια που έχουν συνδεθεί τόσο στενά με την ύπαρξή μας, κομμάτια που έχουμε προσκολληθεί τόσο πολύ μαζί τους ώστε να νομίζουμε ότι αυτά ήμαστε κι αυτά μας προσδιορίζουν, υποφέρουμε αβάσταχτα.

Δυστυχώς ο άνθρωπος είναι ταυτισμένος με αυτό που κάνει εξωτερικά και ξέχασε αυτό που είναι. Ξέχασε το βάθος της ύπαρξής του και ότι μέσα σ’ αυτό βρίσκεται ο αληθινός του εαυτός, η αληθινή μακαριότητα, η αληθινή ευδαιμονία, ο αληθινός Θεός. Δεν μπορεί να βρεθεί αυτή η ευδαιμονία σε κανένα μοναστήρι, σε κανένα ναό, σε κανένα τζαμί. Οι ιεροτελεστίες είναι απλώς εξωτερικοί τρόποι. Είναι μάταιη η προσπάθεια της θρησκείας να θυμίσει στους ανθρώπους πράγματα. Αν οι ίδιοι οι ιεράρχες και οι αρχηγοί των θρησκειών είναι μακριά από αυτή την ευδαιμονία πως έχουν την αξίωση να την μεταφέρουν στους άλλους; Ποια η διαφορά της δίψας για εξουσία ενός πολιτικού και ενός ιεράρχη; Το κίνητρό τους είναι το ίδιο. Η άσκηση εξουσίας και δύναμης μέσα από τον εγωισμό.

Για να μπορέσει να θυμηθεί ο άνθρωπος πρέπει να αρχίσει να βιώνει και πάλι αυτή τη βαθιά αγάπη και τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπό του. Όσο αυτή η θεία ενέργεια θα βαθαίνει, τόσο θα παρασέρνει σαν άγριος ποταμός τα εμπόδια που έχουμε τοποθετήσει στο δρόμο της, και θα μας ξεπλένει από κάθε αρνητικό συναίσθημα. Όσο η φωτιά της αγάπης δυναμώνει τόσο μας φέρνει πλησιέστερα στην αληθινή ύπαρξη μας. Οι άνθρωποι όμως δε θέλουν να θυμηθούν. Οι άνθρωποι έχασαν τον εαυτό τους μέσα στους ρόλους τους, στη διαφοροποίηση της μόρφωσής τους, στην οικονομική τους επιφάνεια και στη διαφορετικότητα του φύλου τους. Η διαστροφή της ανθρώπινης φύσης έκανε τους ανθρώπους να φοβούνται να εκφράσουν τα αισθήματά τους, να τα κρύβουν και να τα καταπιέζουν. Πως μπορείς ποτέ να περιμένεις να καταλάβεις και να σεβαστείς τα συναισθήματα κάποιου άλλου αν δε μπορείς να σεβαστείς τα συναισθήματα του ίδιου σου του εαυτού; Έτσι βλέπουμε χιλιάδες ανθρώπους να κάνουν δουλειές που δεν τους αρέσουν, να είναι παντρεμένοι με ανθρώπους που δεν αγαπάνε και να μιλάνε με μια γλώσσα που δεν ευφραίνει την καρδιά τους. Βλέπουμε ανθρώπους να μετράνε την ασφάλειά τους με τα λεφτά στην τράπεζα και την περηφάνια τους με τα πτυχία και τα υλικά επιτεύγματά τους.

Οι άνθρωποι μαζί με τον εαυτό τους ξέχασαν και την θεία καταγωγή τους. Όλοι αναφερόμαστε στο Θεό. Ξεχνάμε όμως ότι για να τον προσεγγίσουμε πρέπει να εξορίσουμε μια για πάντα τους δικούς μας προσωπικούς θεούς που λατρεύουμε καθημερινά. Ο Θεός είναι η ανώτατη κατάσταση ύπαρξης και συνείδησης. Αν εμείς επιμένουμε στη δική μας κατάσταση συνείδησης και ζούμε αποκλειστικά αυτή τη δική μας πραγματικότητα, τότε αυτόματα αποκλείουμε τη δυνατότητα να τον συναντήσουμε. Το να βαδίζεις στο μονοπάτι του Θεού, στο μονοπάτι προς τη φώτιση, σημαίνει να αφιερώνεις όλο σου το νου, όλο σου το σώμα, όλη σου την ψυχή στη διαδικασία της δημιουργίας του εαυτού κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού. Είναι μια από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα, από στιγμή σε στιγμή δράση ύψιστης συνειδητότητας. Είναι η συνεχής συνειδητή διαδικασία ανοικοδόμησης του αληθινού μας εαυτού.

Η διαδικασία της αποκάλυψης της αληθινής μας φύσης είναι ένας δρόμος για ήρωες.Είναι ο δρόμος για τους πολεμιστές του φωτός, για τους επαναστάτες της αγάπης, γι’ αυτούς που δεν αντέχουν το ψέμα και την υποκρισία. Είναι ο δρόμος που βάδισε ο Χριστός. Γι’ αυτόν που πιστά θα τον ακολουθήσει, θα είναι πάντα ανοιχτός και στρωμένος με απίστευτη ομορφιά και αγάπη. Κάποιοι θα τον πάρουν από το χέρι και θα τον οδηγήσουν στα πρώτα του βήματα. Έπειτα οφείλει κι αυτός να απλώσει το χέρι με συμπόνοια για να τραβήξει αυτούς που έπονται… Συνοδοιπόροι είμαστε όλοι με τον ίδιο προορισμό…

Το κλειδί της επιστροφής, το κλειδί την απελευθέρωσής μας από την μοναξιά και της ευθυγράμμισης με την θεία ενέργεια που δονεί το σύμπαν, θα μπορούσαμε να το συνοψίσουμε με μια φράση :

«Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν»

Όχι γιατί το δίδαξε ο Χριστός ∙ όχι γιατί έτσι πρέπει ∙ αλλά γιατί έχουμε την γνώση και το βίωμα ότι ο πλησίον μας είναι ο εαυτός μας, ότι

ο πλησίον και ο εαυτός είναι ΕΝΑ.

πηγη