[Οι Κύριοι] Του Τζέημς «Τζιμ» Ντάγκλας Μόρισον

Κοίτα που προσκυνάμε.

 

Όλοι ζούμε στη πόλη.

 

Η πόλη σχηματίζει- συχνά φυσικά,αλλά αναπόφευκτα ψυχικά,ένα κύκλο.

Ένα παιχνίδι. Ένα κύκλο θανάτου με το σέξ στο κέντρο του. Πήγαινε με το αυτοκίνητο

στις άκρες των προαστείων της πόλης. Στην άκρη ανακάλυψε ζώνες εκλεπτησμένης

ακολασίας και ανίας, παιδική πορνεία. Αλλά στο λέρωμένο κύκλο που αμέσως περιβάλλει

με το φως της ημέρας τη βιομηχανική περιοχή, υπάρχει η μόνη πραγματική ζωή του πλήθους

στους πλανήτες μας, η μόνη ζωή του δρόμου, η ζωή της νύχτας. Άρρωστοι τύποι σε ξενοδοχεία

του ενός δολλαρίου, φτηνές πανσιόν, μπαρ, ενεχυροδανειστήρια, λαικά θεάματα και πορνεία,

σε ετοιμοθάνατες στοές που δεν πεθαίνουν ποτέ,σε δρόμους και δρόμους νυχτερινών σινεμά.

 

Όταν η διασκέδαση πεθαίνει, γίνεται Παιχνίδι.

Όταν το σέξ πεθαίνει γίνεται Οργασμός.

 

 

Όλα τα παιχνίδια περιέχουν την ιδέα του θανάτου.

 

Λουτρά, κάγκελα ή εσωτερική πισίνα. Ο πληγωμένος αρχηγός μας

στην ιδρωμένη πλάκα, χλωρίνη στην αναπνοή του και στα μακρυά μαλλιά.

Ευκίνητος, αν και ανάπηρος, σώμα παλαιστή μέσων βαρών, κοντά του ο

έμπιστος δημοσιογράφος, ο μυστικοσύμβουλος. Του άρεσε να έχει κοντά του

ανθρώπους με βαθεία αίσθηση ζωής. Αλλά  οι περισσότεροι του τύπου ήταν

γύπες που κατέβαιναν στη σκηνή  για περίεργη Αμερικάνικη αταξία.

Κάμερες μέσα μστο φέρετρο που παίρνουν συνέντευξη απο σκουλίκια.

 

Χρειάζεται μεγάλο φονικό για να γυρίσεις στα βράχια

στη σκιά και να ξεσκεπάσεις παράξενα σκουλήκια απο κάτω.Οι

ζωές των δυσαρεστημένων τρελλών μας αποκαλύπτονται.

 

Η κάμερα , σαν θεός που βλέπει τα πάντα, ικανοποιεί τη

λαχτάρα μας μγια παντογνωσία. Να κατασκοπεύεις τους

άλλους απο αυτό το ύψος και τη γωνία : πεζοί μπαινοβγαίνουν

στο φακό μας σαν σπάνια υδρόβια έντομα.

 

 

Δυνάμεις της γιόγκα. Να γίνεται κανείς αόρατος ή μικρός.

Να γίνεται γιγάντιος και να φτάνει τα πιο μακρινά αντικείμενα.

Να αλλάζει μτη πορεία της φύσης. Ν τοποθετείται οπουδήποτε

στο χώρο ή χρονο. Να καλεί τους νεκρούς. Να εξυψώνει

τις αισθήσεις και να συλλαμβάνει απρόσιτες εικόνες γεγονότων

σε άλλους πλανήτες, στο βαθύτερο κομμάτι του μυαλού του,

ή του μυαλού των άλλων.

 

Το όπλο του ελεύθερου σκοπευτή είναι μία προέκταση του

ματιού του. Σκοτώνει με επιζήμια όραση.

 

Ο δολοφόνος ( ; ), βάζοντάς το στα πόδια, οδηγημένος με

ασυνήδειτη, ενστικτώδη άνεση εντόμου, σαν σκώρος, προς

μία ζώνη ασφαλείας, καταφύγιο απο τους πολυσύχναστους

δρόμους. Γρήγορα, καταβροχθήστηκε το ζεστό,σκοτεινό,

αθόρυβο στομάχι του φυσικού θεάτρου.

 

 ***

 

Σύγχρονοι κύκλoι της Κόλασης: ο Όσβλαντ (;) σκοτώνει τον

Πρόεδρο.

Ο Όσβλαντ μπαίνει σε ταξί. Ο Όσβλαντ σκοτώνει τον

Αξιωματικό Τίππιτ.

Ο Όσβλαντ βγάζει το σακάκι. Ο Όσβλαντ συλλαμβάνεται.

 

Το έσκασε σ’ένα σινεμά.

Μέσα στη μήτρα είμαστε τυφλά ψάρια των σπηλαίων.

 

Όλα είναι ακαθόριστα και συγκεχυμένα. Το δέρμα πρήζεται

και δεν υπάρχει πια διάκριση ανάμεσα στα μέλη τιου σώματος.

Ένας  ορμητικός ήχος από απειλητικές, κοροιδευτικές,μονότονες

φωνές. Αυτός είναι ο φόβος και η γοητεία να σε καταπίνουν.

 

Μέσα στο όνειρο, κούμπωσε τον ύπνο γύρω απο το σώμα

σαν γάντι. Ελεύθερος τώρα απο χώρο και απο χρόνο. Ελεύθερος να

διαλυθείς στο καλοκαίρι που κυλάει.

Ο ύπνος είναι ένας υπόγειος ωκεανός βυθισμένος σε κάθε

νύχτα. Την ημέρα, ξύπνιος στάζοντας, λαχανιάζοντας, μάτια

που τσούζουν.

 

Το μάτι μοιάζει χυδαίο

Μέσα στο άσχημο τσόφλι σου.

Βγές έξω στ’ανοιχτά

Σε όλη σου τη Λαμπρότητα.

 

Τ’ίποτα. Ο αέρας έξω

μου καίει τα μάτια

θα τα βγάλω

και θα απαλλαγώ απο το κάψιμο.

 

 ***

 

Τραγανή ζεστή λευκότητα

Απόγευμα της Πόλης

Ένοικοι της ζώνης της πανούκλας

καταβροχθίζονται.

(Η Σάντα Άννα είναι έρημοι χωρίς ανέμους)

 

Ξέσκισε την ενόχληση και ρίξε λάσπες.

Η αναζήτηση νερού, υγρασίας,

<<βρεξίματος>> του ηθοποιού, εραστή.

 

<<Παίχτης>>- το παιδί, ο ηθοποιός, και ο χαρτοπαίχτης.

Η ιδέα της τύχης απουσιάζει απο τον κόσμο του παιδιού και

υπηρετεί μία ξένη δύναμη. Η τύχη είναι η επιβίωση της

θρησκείας στη σύγχρονη πόλη, όπως το θέατρο, και πιο

\συχνά το σινεμά, η θρησκεία της κατοχής.

Με ποιά θυσία, σε ποιά τιμή μπορεί να γεννηθεί μία πόλη;

 

Δεν υπαρχουν πια <<χορευτές>>, οι δαιμονισμένοι.Ο διαχωρισμός

των ανθρώπων σε ηθοποιό και θεατές είναι το κεντρικό γεγονός

του καιρού μας. Είμαστε κυριευμένοι απο ήρωες που ζουν

για μάς και που τους τιμωρούμε. Άν όλα τα ραδιόφωνα και οι

τηλεοράσεις έχαναν την πηγή της ενέργειας τους, όλα

τα βιβλία και οι πίνακες καίγονταν αύριο, όλα τα θέατρα και τα

σινεμά έκλειναν, όλες οι τέχνες που αναπαριστάνουν…

 

Είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό <<που δόθηκε>> στην

αναζήτηση της αίσθησης. Μεταμορφωθήκαμε απο ένα τρελλό κορμί

που χόρευε στις πλαγιές των λόφων σ’ένα ζευγάρι μάτια

καρφωμένα στο σκοτάδι.

 

***

 

Κανένας απο τους φυλακισμένους δεν ξαναβρήκε την σεξουαλική

του ισσοροπία. Μελαγχολίες,ανικανότητα,αυπνία..ερωτικό

διασκόρπισμα σε γλώσσες, διάβασμα, παιχνίδια, μουσική και

γυμναστική.

 

Οι φυλακισμένοι έχτισαν δικό τους θέατρο, που μαρτυρούσε

την απίστευτη απραξία τους. Ένας νεαρός ναύτης που αναγκάστηκε

να παίζει γυναικείους ρόλους,σύντομα έγινε η αγαπημένη της

<<πόλης>>, γιατί στο μεταξύ ονομάστηκαν <<πόλη>> και

έβγαζαν δήμαρχο,αστυνομία και δημοτικούς συμβούλους.

 

Στην παλιά Ρωσία ο Τσάρος παραχωρούσε, απο τη δική του

πονηριά ή κάποιου απτους συμβούλους του, μια εβδομάδα

ελευθερίας σ’έναν κατάδικο απο κάθε φυλακή του. Την

εκλογή την άφηναν στους ίδιους τους φυλακισμένους και

γινόταν με διάφορους τρόπους.Μερικές φορές με ψηφοφορία,

μερικές με κλήρο, συχνά με τη βία. Είναι φανερό πως ο εκλεγμένος

έπρεπε να είναι άντρας με μαγεία, αρρενωπότητα, πείρα,

ίσως με το χάρισμα του λόγου, ένας άντρας με δυνατότητες.

Αδύνατη κατάσταση τη στιγμή της ελευτθερίας,αδύνατη

εκλογή, καθορίζοντας τον κόσμο μας στις συγκρούσεις του.

 

 

 

από το βιβλίο “Σημειώσεις για την όραση”.

εκδόσεις ΕΡΑΤΩ

 

[μετάφραση: Αντώνης Εμμανουήλ]

 

πηγη