Αντιστοιχίες

Η φύση είναι ένας ναός όπου κίονες ζωντανοί
Αφήνουν ν' ακουστούν καμιά φορά συγκεχυμένα λόγια˙
Ο άνθρωπος περνά από 'κει, διασχίζοντας δάση συμβόλων
Που τον παρατηρούν με βλέμματα οικεία.
Σαν παρατεταμένοι αντίλαλοι που από μακριά ανταμώνουν
Σε μια βαθιά και ερεβώδη ενότητα,
Απέραντη και αχανή, όπως το φως και η νύχτα,
Τα χρώματα, τ' αρώματα, οι ήχοι ανταποκρίνονται.
Εαρινά αρώματα, όπως της σάρκας των παιδιών
Γλυκά σαν τον οξύαυλο, χλωρά σαν τα λειβάδια
- Κι άλλα, φθαρμένα, πλούσια και θριαμβικά
Ουσίες που διαχέονται χωρίς αρχή και τέλος,
Οπως το μεντζουβί, το άμβαρο, ο μόσχος, το λιβάνι,
Που ψάλλουν ό,τι φέρνει ο νους και ό,τι οι αισθήσεις.

CHARLES BAUDELAIRE

Απόσπασμα από τις "Αντιστοιχίες", στα Ανθη του Κακού,
μτφρ.: Αλέξης Ζήρας, δημοσιευμένο στο περ. "Τα Ποιητικά", τ. 2 (Ιούνιος 2011)
πηγη