Παλιό τραγούδι

Κι ο πιο μικρός αποχωρισμός έχει μια θλίψη.
Αυτό που υπήρχε και το είδαμε έχει φύγει,
πέρασε απ’ τα μάτια μας και χάθηκε
και μ’ ένα ακόμα φθινόπωρο μας βάρυνε το στήθος.

Κι ο πιο μικρός αποχωρισμός έχει μια θλίψη,
μα όταν οι εραστές παίρνουν ο καθείς τον δρόμο του
φλέγεται η καρδιά χωρίς να καίγεται,
ξεριζώνεται δίχως τις ρίζες της να χάνει,
πολύ βαριά να την αντέξουμε.

Κι αν μοιραστήκαμε τον ίσκιο ενός δέντρου στον δρόμο,
εκείνες οι ζωές μας πέρασαν σαν τις σκιές –
κι αν μοιραστήκαμε την ευτυχία κοιτώντας το ηλιοβασίλεμα
ο ήλιος μας βασίλεψε μέσα σε μια σκοτεινή θάλασσα.

Το δειλινό σκεπάζει τα πάντα, δεν πνέει ο άνεμος,
μα πέρα από το φως που σκοτεινιάζει,
όταν θα ’χουν κλείσει τον δικό τους κύκλο, τα μάτια μας
θ’ ανοίξουνε ξανά κάτω από τα βλέφαρα της ομίχλης.

Το πνεύμα ακόμα πνέει μέσα από το δάσος,
ακόμα κατοικεί στα φυλλώματα η σκιά
και μες στο ατελεύτητο ηλιοβασίλεμα
για το άπειρο του έρωτα θ’ αποχωριστούμε.