“Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΩΝ 2 ΔΡΟΜΩΝ – ΚΑΡΜΑ & ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ”

«Ναι, “το πεπρωμένο μας είναι γραμμένο στα άστρα”! Μόνο που όσο πιο στενή είναι η ένωση ανάμεσα στη θνητή αντανάκλαση, τον ΑΝΘΡΩΠΟ, και στο ουράνιο ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ του, τόσο λιγότερο επικίνδυνες είναι οι εξωτερικές συνθήκες και οι επακόλουθες επανενσαρκώσεις: από τις οποίες ούτε οι Βούδδες ούτε οι Χριστοί δεν μπορούν να ξεφύγουν. Αυτό δεν είναι δεισιδαιμονία και πολύ λιγότερο δεν είναι Μοιρολατρία. Αυτή η τελευταία προϋποθέτει την τυφλή πορεία κάποιας ακόμα πιο τυφλής δύναμης και ο άνθρωπος είναι ένας ελεύθερος πράκτορας κατά τη διάρκεια της παραμονής του πάνω στη γη. Δεν μπορεί να ξεφύγει από το κυρίαρχο Πεπρωμένο του, αλλά ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ 2 ΔΡΟΜΩΝ που τον οδηγούν σ' αυτή την κατεύθυνση και μπορεί να φτάσει στο τέρμα της αθλιότητας —αν αυτό του έχει οριστεί— είτε με τα κατάλευκα ρούχα του Μάρτυρα, είτε με τα λερωμένα ενδύματα ενός εθελοντή στην άδικη πορεία. Γιατί υπάρχουν εξωτερικές και εσωτερικές συνθήκες που επηρεάζουν την αποφασιστικότητα της θέλησής μας πάνω στις πράξεις μας και εναπόκειται στη δική μας δύναμη το αν θα ακολουθήσουμε το ένα ή το άλλο.
Εκείνοι που πιστεύουν στο Κάρμα, πρέπει να πιστεύουν στο πεπρωμένο, το οποίο κάθε άνθρωπος —από τη γέννηση μέχρι το θάνατο— πλέκει νήμα με νήμα γύρω του, όπως μια αράχνη πλέκει τον ιστό της. Και αυτό το πεπρωμένο καθοδηγείται είτε από την ουράνια φωνή του αόρατου πρωτοτύπου έξω από μας, είτε από τον πιο οικείο μας αστρικό, ή εσωτερικό άνθρωπο, που πολύ συχνά δεν είναι παρά το κακό πνεύμα της ενσαρκωμένης οντότητας που ονομάζεται άνθρωπος. Και τα δυο οδηγούν τον εξωτερικό άνθρωπο, αλλά ένα από τα δυο πρέπει να κυριαρχήσει. Και από την πρώτη στιγμή της αόρατης σύγκρουσης, εμφανίζεται ο αυστηρός και αμείλικτος νόμος της ανταπόδοσης και αρχίζει την πορεία του, ακολουθώντας πιστά τις διακυμάνσεις. Όταν υφανθεί και το τελευταίο νήμα και ο άνθρωπος είναι φαινομενικά τυλιγμένος μέσα στο δίκτυ των ίδιων των πράξεών του, τότε βρίσκεται εντελώς κάτω από την κυριαρχία του αυτοδημιούργητου πεπρωμένου του. Τότε αυτό, ή τον σταθεροποιεί σαν ένα νεκρό κέλυφος πάνω σε ακίνητο βράχο, ή τον μεταφέρει σαν φτερό στον άνεμο που παρασύρεται από τις ίδιες τις πράξεις του• και αυτό είναι το ΚΑΡΜΑ».
— Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, «Η Μυστική Δοξασία», Τόμος Ι, σελ.639.

Θεοσοφία