Fates Warning - Still remains με τον Γιάννη Ρήγα

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ – ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το τραγούδι έφτασε στις 5 τα ξημερώματα περίπου… Είχαμε μείνει τέσσερα άτομα στο NetCafe-Styra… Ο Δημήτρης ο Epsilon, η Ριάνα, ο Αντρέας ο ξεναγός κι εγώ… Τα 16 λεπτά της διάρκειας, στο θρυλικό Napster (με ταχύτητα λήψης 0,5-1,2 kb/sec) η παραγγελία δόθηκε λίγο πριν τα μεσάνυχτα και το τραγούδι έφτασε πριν το χάραμα… «Αξίζει το ξενύχτι, Γιάννη» είπε ο Δημήτρης. Πρόκειται για Κατάθεση-Ψυχής… Ο Αντρέας μας έλεγε ιστορίες ξενάγησης, η Ριάνα στην άλλη οθόνη σε chat-room κι εγώ με τον Δημήτρη να να μετράμε τον ρυθμό της μετάδοσης… Το παραθαλάσσιο χωριό άφηνε το σκηνικό απ’ τις ξενυχτισμένες παρέες στην καθημερινότητα του Αυγουστιάτικου πρωινού. Είχα εμπιστοσύνη στην κρίση του και αδιαφορούσα για το πώς θ’ άνοιγα το μαγαζί το επόμενο πρωί. Αξίζει ένα ξενύχτι για ένα τραγούδι που έχει σαν διαβατήριο σφραγίδα ψυχής… Ήταν η Ριάνα που σήμανε την άφιξή του. Το πρωινό ferry boat είχε μόλις φύγει, όταν οι πρώτες νότες απλώθηκαν στην έρημη πλέον παραλία… Οι στίχοι έφταναν από το ανοιγμένa στο full ηχεία, σαν φάλτσο τραγούδι από κάποια τρεμάμενη φωνή ξεχασμένου διαβάτη… «Είχα τόσα πολλά να πω, αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν, τα συναισθήματα ήταν δυνατά, αλλά εγώ χωρίς δύναμη πια…» Η ανάσες κρατήθηκαν στην ηχώ του τραγουδιού καθώς έφτανε από το βάθος του μαγαζιού κι έσβηνε στον ήχο από τα πρώτα κύματα που έσκαγαν στην άμμο… «Έτσι, βρεθήκαμε και πάλι εκεί, Τραγικοί και Παράλογοι… Κινδυνεύοντας να πνιγούμε σε κάθε μας πρόταση και κάθε τελευταία λέξη που αφήναμε!...» Με δυσκολία τόλμησα να ψιθυρίσω… «Δημήτρη, είναι πραγματικά Κατάθεση Ψυχής!...» … «Που έχει σαν αντίτιμο την ανάληψη της δικής σου, όταν το ακούς» συμπλήρωσε η Ριάνα… «Λίγες σελίδες από παλιό ημερολόγο σ’ ένα σκονισμένο ράφι… Μια ιστορία που δεν γνώρισε ακροατές… Όλες αυτές οι λέξεις κι οι αναμνήσεις αποτελούν τ’ απομεινάρια της ιστορίας μας»… Σιωπή… «Ακόμη κι όταν η μνήμη ξεθωριάζει, δεν μπορεί να θολώσει τον πόνο!... Ακόμα κι όταν η φωνή σβήνει στον άνεμο… αυτές οι λέξεις παραμένουν σαν πληγές!...» «Κι αν η βροχή του χρόνου έχει ξεμακρύνει… κάποιες σταγόνες της θα σε βρουν!... Κι αν η Ψευδαίσθηση έχει ξεφτίσει… Είναι η Αλήθεια που Παραμένει… The Truth Still Remains!... » Το ποτήρι γέμιζε με κόκκινο κρασί χωρίς να συνειδητοποιούμε τη διαδικασία… Κι αν στα μάτια όλων αχνόφεγγαν δάκρυα, το αποδίδαμε στον καπνό των τσιγάρων… «Λίγες γραμμές μόνο από τον μονόλογο μιας ζωής… Μια Φωνή που πεθαίνει μέσα στην Αρμονία!... Λέξεις κι αναμνήσεις σε πρωτόγνωρο σύμπλεγμα είναι αυτό που μένει για να σε πονάει ατέλειωτα»… Κι η μουσική να δυναμώνει, ο ρυθμός να παίρνει διαστάσεις περίεργες, να σε χτυπάει με δυνατές ριπές αποκάλυψης, όλων εκείνων που νόμιζες ότι είχες απωθήσει… «Η τελική στιγμή διαύγειας, ένα άγγιγμα, μια αναπέντεχη ματιά, μια απολογία!... Που βρίσκεται ο δρόμος κι η κατεύθυνση που κάνουν μια αγκαλιά ν’ ανοίξει;… Που είναι η ελπίδα, που το χαμόγελο από τα άγρια χειμωνιάτικα όνειρα;…» Δεν είναι εύκολο ν’ απαντήσεις όταν το τραγούδι σε τυλίγει όπως τα πυκνά σύννεφα τον ήλιο του χειμώνα… «Που είναι;… Μέσα στις νύχτες των πιο σκοτεινών ουρανών του κόσμου!... Πώς να τα βρεις;… Το να ψάχνεις κάποιο σημάδι τους σ’ ένα απόμακρο φως, δεν ωφελεί!... Ούτε ν’ αφήνεις κραυγές που γνωρίζεις πως δεν θα τις ακούσει κανένας… Ποτέ!... Μην επαναλαμβάνεις φράσεις και λέξεις που έχουν παραμείνει… Ξέρεις θα συνεχίσουν να παραμένουν… Επειδή η ίδια σου η ύπαρξη αρνείται ν’ απομακρυνθεί… και Παραμένει σ’ αυτά που έφυγαν… You still Remain… Επαναλαμβάνοντας Φράσεις και Λέξεις που χορεύουν σαν φαντάσματα μπροστά σ’ αυτό που απόμεινε από σένα!... Still Remains!... Tragic and Absurd… Τραγικός μέσα στο Παράλογο!... Το τραγούδι ακούστηκε πολλές φορές ακόμη… ο ήλιος είχε ανέβει στον ορίζοντα…
Με τη Ριάνα και τον Δημήτρη πήγαμε για καφέ σε διπλανό μαγαζί… Ο Αντρέας, που δεν είχε πει λέξη όσο εμείς ακούγαμε και συζητούσαμε, δεν ήρθε μαζί μας… Κούνησε το χέρι, χωρίς να πει κουβέντα κι έφυγε… Δεν ξανάρθε ποτέ στην παρέα εκείνη τη χρονιά… Ούτε την επόμενη… Κι όταν κάποιο άλλο καλοκαίρι πέρασε φευγαλέα από μπροστά μας, αρνήθηκε να παραμείνει… Γιατί ρε φίλε;… τόλμησα να τον ρωτήσω… «Still Remains, Γιάννη… Still Remains»! απάντησε, επιταχύνοντας το βήμα… Εσείς «Ακούγατε» εκείνο το βράδυ… Εγώ Είχα να κάνω με «Παρουσίες»… Μη πεις τίποτε σε κανέναν!… Δεν ξαναπέρασε… Κι ούτε μάθαμε κάτι άλλο γι αυτόν!... Μόνο, όταν ακούμε αυτό το τραγούδι, κοιταζόμαστε, χωρίς να μιλάμε και σηκώνουμε ψηλά τα ποτήρια μας… σαν να ξορκίζουμε, ότι θεωρείται χαμένο, αλλά αυτό Still Remains somewhere…
Γιάννης Ρήγας