"ο νους και η καρδια"...η "της καρδιας ο νους..."


και ταξιδεψα στα περατα του κοσμου...
ανεβηκα μεχρι το φεγγαρι...
το συμπαν ολο εξερευνησα με το μυαλο μου...
εγω ο ανθρωπος...
το τελειοτερο ολων των δημιουργηματων
ομως ξεχασα...
οτι καπου ειχα αφησει την καρδια μου...
κι ετσι η διαδρομη μου ηταν μιση...
ανολοκληρωτη...
εβλεπα πολλα μα δεν ενοιωθα...
ακουγα πολλα αλλα δεν τα ζουσα...
ετρεχε ξεφρενα ο νους να εξηγησει...
μεχρι που χαθηκα στο λαβυρινθο του...
και τοτε ηρθες εσυ ψυχη μου...
σαν την αριαδνη τον μιτο μου εδωσες να κρατω..
και μου ειπες...
οσο πιο ψηλα θα ανεβαινεις με τον νου...
τοσο πιο βαθεια θα γινεται η πληγη στην καρδια σου...
οσο το χασμα θα μεγαλωνει...
τοσο θα αποχωριζεσαι απο μενα..
και τοσο ο πονος σου θα γινεται αβασταχτος...
μεχρι να θυμηθεις πως η ψυχη σου σ'ενωνει...
μεχρι να της επιτρεψεις να ερθει
να σε γιατρεψει απ'ολους τους διαχωρισμους
που το μυαλο σου δημιουργει...
και μεχρι η αγαπη που φερει να εγκατασταθει μεσα σου...
κι ολα ενα να γινουν ξανα...
πολλες πλανες θ'ανακαλυψεις...
μεγαλες ταραχες θα περασεις..
φουρτουνες και πικρες θα γυρισουν ξανα..
να σου θυμισουν ποσο λαθος ζουσες...
ποσα λαθη εκανες ζωντας με καρδια κλειστη...
μα δεν υπαρχει ζωη σε μια καρδια κλειστη...
κιαυτο το ξεχασες..
παρα μονο φοβος ,αγνοια ,πονος, δυστυχια..
μαζι μου ταξιδευοντας στο απειρο..
μαζι μου ταξιδευοντας στο χρονο...
θ'αντιληφθεις οτι υπαρχει κι αλλος κοσμος...
αλλος νους..
αυτος της καρδιας σου...
μιας καρδιας που παλλεται και δονειται στο ρυθμο του συμπαντος
γνωριζει οτι βιωνει
και βιωνει οτι γνωριζει...
υπαρχει γιατι ζει...
και ζει γιατι υπαρχει...
οταν η καρδια ενωνεται με το νου...
ενα θαυμα συντελειται...
το θαυμα της ενωσης....
αυτο που λεμε αγαπη..


πηγη

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια