Η γη είχε το χρώμα του ουρανού- οι λόφοι, τα πράσινα ώριμα ρυζοχώραφα, τα δέντρα και η στεγνή αμμώδης κοίτη του ποταμού, είχαν το χρώμα του ουρανού• κάθε βράχος στους λόφους, οι μεγάλες στρογγυλές πέτρες ήταν τα σύννεφα και τα σύννεφα ήταν οι βράχοι. Ο ουρανός ήταν η γη και η γη ήταν ο ουρανός• ο ήλιος που έδυε είχε μεταμορφώσει τα πάντα. Πάνω από ένα λόφο υπήρχε μια τεράστια χρυσοπόρφυρη πινελιά- πάνω από τους νότιους λόφους ένα φλεγόμενο ντελικάτο πράσινο κι ένα σβηστό γαλάζιο• στα ανατολικά υπήρχε μία αντανάκλαση του ηλιοβασιλέματος, το ίδιο εκθαμβωτική, έχοντας ένα πορφυρένιο κόκκινο χρώμα και μία φλεγόμενη ώχρα, ένα ροδί κι ένα σβησμένο βιολετί. Η αντανάκλαση του ηλιοβασιλέματος ήταν μια εκθαμβωτική έκρηξη το ίδιο όπως και το ίδιο το ηλιοβασίλεμα- γύρω από τον ήλιο που έδυε, είχαν μαζευτεί λίγα σύννεφα που ήταν αγνά, μια φωτιά χωρίς καπνό που δε θα έσβηνε ποτέ. Η απεραντοσύνη αυτής της φωτιάς και η έντασή της δια- πέρασε τα πάντα και χώθηκε στη γη. Η γη ήταν ο ουρανός και ο ουρανός ήταν η γη. Όλα ήταν ζωντανά και ξεχείλιζαν από χρώμα και το χρώμα ήταν ο θεός, όχι ο θεός των ανθρώπων. Οι λόφοι έγιναν διαφανείς, κάθε βράχος και πέτρα δεν είχε πια βάρος κι επέπλεε πάνω στα χρώματα, ενώ οι πιο μακρινοί λόφοι ήταν γαλάζιοι, με το γαλάζιο όλων των θαλασσών και όλων των ουρανών της γης. Τα ώριμα ρυζοχώραφα ήταν έντονα ροζ και πράσινα, μια λωρίδα εξαιρετικής φροντίδας. Και ο δρόμος που διέσχιζε την κοιλάδα είχε ένα τόσο ζωντανό πορφυρόλευκο χρώμα, που νόμιζες ότι ήταν μία από τις αχτίδες του ήλιου που διέσχιζαν τον ουρανό. Ήσουν ένα μέρος απ’ αυτό το φως, το φλογερό, το μανιασμένο, το εκρηγνυόμενο, που δεν είχε σκιές, που δεν είχε ρίζα, ούτε λόγια να το περιγράφουν. Και καθώς ο ήλιος χάθηκε πιο πολύ, όλα τα χρώματα έγιναν πιο μοβ, πιο έντονα και ήσουν εντελώς χαμένος, πέρα από κάθε ανάμνηση. Ήταν ένα σούρουπο χωρίς μνήμη.
Οι σκέψεις και τα συναισθήματα πρέπει να ανθίζουν για να μπορούν να πεθάνουν πρέπει να ανθίζουν τα πάντα μέσα σου, η φιλοδοξία, η λαιμαργία, το μίσος, η χαρά, το πάθος• στο άνθισμα υπάρχει ο θάνατός τους και ελευθερία. Μόνο μέσα στην ελευθερία μπορεί να ανθίσει οτιδήποτε, όχι στην καταπίεση, στον έλεγχο και στην πειθαρχία• αυτά μόνο εμποδίζουν και διαφθείρουν. Το άνθισμα και η ελευθερία είναι καλοσύνη και όλες οι αρετές μαζί. Δεν είναι εύκολο να αφήσεις το φθόνο να ανθίσει• έχει καταδικαστεί ή έχει ενδόμυχα θραφεί, αλλά δεν έχει αφεθεί ποτέ ελεύθερος. Μόνο μέσα στην ελευθερία μπορεί το γεγονός του φθόνου να αποκαλύψει τα χρώματά του, τη μορφή του, το βάθος του, τις ιδιομορφίες του- αν καταπιεστεί δε θα αποκαλύψει τον εαυτό του ολοκληρωτικά και ελεύθερα. Όταν δείξει εντελώς τον εαυτό του, το τελείωμά του γίνεται μόνο για να αποκαλυφθούν άλλα πράγματα που είναι γεγονός, το γεγονός του κενού, το γεγονός της μοναξιάς, το γεγονός του φόβου και καθώς αφήνεται κάθε γεγονός να ανθίσει ελεύθερα, ολοκληρωτικά, παύει η σύγκρουση ανάμεσα στον παρατηρητή και στο παρατηρούμενο• δεν υπάρχει πια ο λογοκριτής αλλά μόνο παρατήρηση, μόνο κοίταγμα. Η ελευθερία μπορεί να υπάρξει μόνο με την ολοκλήρωση ενός πράγματος κι όχι στην επανάληψη, στην κατάπνιξη, στην υπακοή, σύμφωνα με κάποιο μοντέλο σκέψης. Ολοκλήρωση υπάρχει μόνο στο άνθισμα και στο θάνατο- δεν υπάρχει άνθισμα αν δεν υπάρχει τέλος. Ό,τι συνεχίζεται είναι σκέψη μέσα στο χρόνο. Το άνθισμα της σκέψης είναι το τέλος της σκέψης, γιατί μόνο στο θάνατο υπάρχει το καινούριο. Το καινούριο δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρχει ελευθερία από το γνωστό. Η σκέψη, το παλιό δηλαδή, δεν μπορεί να γεννήσει το καινούριο• πρέπει να πεθάνει για να μπορέσει να υπάρξει το καινούριο. Ό,τι ανθίζει πρέπει να μαραθεί.
Κρισναμούρτι “Σημειώσεις” μετ.Ν.Πιλάβιος εκδ.Καστανιώτη
Πηγή
0 Σχόλια