σιωπηλή σαν αξόδευτο φως
Ζέστη του κορμιού σου
όταν μου παραδίνεται τα ξημερώματα
όταν ανοίγω την ψυχή σου
και διαβάζω ό,τι έκρυβες σε όλη τη ζωή
Σκληρή ομορφιά
σώμα γλυπτό
καθώς σμιλεύω με υπομονή
και έρωτα τη νύχτα σου
Γυναίκα όνειρο
για λαίμαργες αισθήσεις
μα τόσο αδιαπέραστη
σε λέξεις και αισθήματα
Χρειάζεσαι έναν ήλιο να σε καίει αλύπητα
χρειάζομαι ένα χρυσό κλειδί
για να σ’ αποκαλύψω
κι ύστερα γονατιστός
να προσκυνώ τον ίσκιο σου
Λέξεις γλυκές – κατάρα μου
Λέξεις φτωχές – ζωή μου
Ποίημα που δεν έρχεσαι
ποίηση που δε σ’ αντέχω
Εσύ.
(Από τη συλλογή ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ…)
Αλέξης Σταυράτης
0 Σχόλια