Να σε βρίσκεις...

γράφει η Αντωνία Σοφού

…κι όταν χάνεις τον εαυτό σου

γύρνα το βλέμμα κοίτα γύρω

δες τα πουλιά και τα δέντρα κι εσύ αυτό είσαι

ελεύθερος, τα πόδια ριζωμένα στη γη η ψυχή στον ουρανό

Στέκεσαι, ορθώνεις το σώμα

και υπάρχεις, ένα κομμάτι του Όλου

Να κοιτάς τον ουρανό και να θυμάσαι

Να βρίσκεις τον εαυτό σου στον αέρα το βραδινό

και στη δροσιά στα φυλλώματα των δέντρων το πρωί

Ξέρεις δεν είναι απλές ωραίες λέξεις όλα αυτά

είναι η αλήθεια αρκεί να το πιστέψεις

Να πιστεύεις σ’ όσα νιώθεις άσε όσα ξέρεις

Καμιά φορά η άγνοια είναι ευτυχία

γιατί βασίζεσαι σε ό, τι νιώθεις και όχι σε ό, τι σε μαθαίνουν

Να βρίσκεσαι σε καταιγίδες μέσα

και να εκπέμπεις ηρεμία, γιατί ξέρεις.

Και αφού ξέρεις, κάνε τα χέρια κλαδιά ύψωσέ τα

να είσαι ένα με τον ήλιο, βάλε στα χείλη φεγγάρια χαμογέλα

και άπλωσε το βλέμμα γενναιόδωρα σ’ εκείνους που δεν μπορούν να θυμηθούν

αφήνονται να ξεχνάνε!