Άρης Κλειδαράς- Τo παραμύθι του ονείρου

Άρχισε το παιδί να πλέκει, όνειρα και χρησμούς.

Για μια ξανθή πεντάμορφη, νεράϊδα του βουνού.

Σταχτί το βλέμμα άστραφτε, σαν έδυε ο ήλιος.

Και το γαλάζιο πέπλο της, σκέπαζε το βουνό.


Μπάρμπα που πας αγέρωχος, στα όρη στις κορφές?

Τι άραγε αναζητάς, μες στις βουνοπλαγές?

Κι ο γέρος αποκρίθηκε, αμέσως στην κυρά.

Ψάχνω να βρώ τον εαυτό, που είχα μια φορά.


Τα γέλια και τα όνειρα, που έκανα παιδί.

Και μια βραδιά εχάθηκαν, στις όχθες της ψυχής.

Στα μέρη αυτά τις θύμισες μου, ψάχνω για να βρώ.

Να ζήσω και να νιώσω πια, σαν άνθρωπος  και γώ.


Και δώ ψάχνεις βρε γέροντα, τη λύτρωση να βρείς?

Μεγάλος πια ανήμπορος, στα βράχια να κρυφτείς.

Δεν είμαι γέρος μάτια μου, τα μάτια σε γελούν.

Το γήρας ξάφνου απλώθηκε, στα έγκατα του νού.

Κι αν γέρασα ξανθή όπως λες, ακόμα προσπαθώ.

Να βρώ κουράγιο και ψυχή, να ξαναγεννηθώ.

Να πλέξω κόμπο δυνατό, απ' τα λυτά μαλλιά σου.

Και να φιλήσω μια φορά, τα μάτια τα γλυκά σου