Το ανθρώπινο κουστούμι κοιτάζει το σύμπαν

γράφει η Έλενα Έρα

Ζω μέσα σε ένα ανθρώπινο κουστούμι.

Έχω φορέσει ένα υλικό σώμα και παίζω έναν ρόλο στη Γη.

Το σώμα που έχω δεν είναι απλή υπόθεση. Πέρα από χέρια, πόδια, κεφάλι, περιλαμβάνει και μια σειρά συναισθημάτων, προτιμήσεων, γούστων, αρεσκειών.

Στο σώμα μου αρέσει να δημιουργεί και απολαμβάνει ό,τι κάνει.

Ανακαλύπτω πως αυτό το σώμα, είτε αγαπάει κάτι πολύ δυνατά και με πάθος, είτε αυτό το κάτι του είναι αδιάφορο – μεσοβέζικη λύση δεν υπάρχει.

Απολαμβάνει το καφεδάκι, του αρέσει να ακούει συγκεκριμένα είδη μουσικής, να γελάει, να βλέπει ταινίες ευχάριστες ή εκείνες που το ταξιδεύουν.

Το σώμα αυτό έχει μια τάση να αναλαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερα, γιατί του αρέσει να ελέγχει τις καταστάσεις ή να μην εξαρτάται από άλλους. Με τον καιρό, έμαθε να παίζει και με άλλους.

Επίσης ανακάλυψα πως όταν λυπάται και κλαίει, είναι πολύ ευάλωτο. Με τον καιρό, έμαθε να επιτρέπει να το βοηθούν.

Όπως και το ότι χτίζει τοίχους για να μην δουν οι άλλοι αδυναμίες και εισέλθουν στο οχυρό. Με τον καιρό, γκρέμισε αυτούς τους τοίχους.

Βλέπω πως το σώμα μου έχει μια γενναία συμπεριφορά. Του αρέσει να αναλαμβάνει προκλήσεις και όταν γίνονται δύσκολες, γελάει γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει με το να δοκιμάσει κάτι καινούριο. Και όταν αυτό το κάτι καινούριο ανταποκρίνεται, το βάζει σε ένα κουτάκι μέσα του για να γράψει κάτι γι’ αυτό ή να το δοκιμάσει σε άλλη πρόκληση.

Και κάποια στιγμή στο ταξίδι μου, ανακάλυψα πως είμαι μέσα σε ένα ανθρώπινο κουστούμι και πως δεν είμαι εγώ το κουστούμι.

Τότε στάθηκα κάπου ψηλότερα και άρχισα να παρατηρώ αυτό το σώμα. Πώς συμπεριφέρεται, πώς αισθάνεται, πώς αντιδρά.

Ένιωσα συμπόνια γι’ αυτό το σώμα και θέλησα να το φροντίσω.

Ανακάλυψα πως μπορώ να το αγαπήσω και να το φροντίσω πολύ πιο εύκολα όταν βρίσκομαι εκεί ψηλά παρατηρώντας το.

Μπορώ πολύ πιο εύκολα να βλέπω τις ανάγκες του και να του εξηγώ γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα στη ζωή του.

Μετά ανακάλυψα πως εκεί ψηλά που βρίσκομαι, είμαι πιο κοντά σε δυνάμεις Συμπαντικές.

Τις πλησίασα, έπαιξα μαζί τους και μέσα από αυτό το παιχνίδι, κατάλαβα πως μπορώ να αλλάξω το σώμα μου αλλά και τις συνθήκες γύρω από αυτό.

Και το σώμα μου ανταποκρίθηκε. Δεν του ήταν δύσκολο καθώς κατάλαβε πως και το ίδιο είναι η Συμπαντική δύναμη… απλά με άλλη μορφή.

Το σώμα μου έμαθε σιγά-σιγά να ζει στο χρόνο του Τώρα, να απελευθερώνει καταστάσεις και να κάνει υπερβάσεις.

Έμαθε να πηγαίνει με τη ροή και να βλέπει πως τα πάντα είναι όπως πρέπει να είναι.

Έμαθε να ζει χωρίς σκοπό.

Εκτίμησε τις πολλές εκφράσεις δημιουργίας του εκεί που ένιωθε πως το κουράζουν και ευχαρίστησε το Σύμπαν για τα πολύτιμα δώρα.

Έβγαλε ταμπέλες από τον εαυτό του. Δεν είναι αυτό, δεν είναι το άλλο.

Και όταν το σώμα απαλλάχτηκε από προσδοκίες, επιτεύγματα και στόχους, ανακάλυψε πως στον δικό του κόσμο, όλα είναι αξιαγάπητα.

Ακόμη και στην λύπη, ακόμη και στις δύσκολες καταστάσεις, μπορούσε πλέον να βλέπει ομορφιά.

Το σώμα υιοθέτησε την απλότητα και αμέσως, ο υλικός κόσμος έγινε απλός.

Τώρα, το σώμα μου ακολουθεί την επίγνωση που είμαι και καθόμαστε πολλές φορές μαζί να κοιτάμε, μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα, το Σύμπαν.

Και πολλές φορές το κάνουμε μαζί με παρέα.

Το σώμα μου, φέρνει και τον δικό του σύντροφο σε αυτό το ταξίδι.