![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdNd4-hvk90UWHXHAxrx2BW5Z_caGKRDS8FmVjDRs_-WL9RE4HwU7xc5NU3Os0o8BgwpE1Jf_h4oeuAdIqv2uAyBZCz0T2koOCAmLWWUNCS_qTEty57RcZuJZwMbOT74VsxL6oJqKz-CE/s320/letter.jpg)
Την κρατάς και είναι ζεστή. Μόλις την έγραψα και σου λέω και σου γράφω το πόσο σε θέλω. Το πόσο θέλω, να σε θέλω. Και ενώ οι γραμμές είναι η μία κάτω από την άλλη, οι μέρες οι ίδιες ξεστρατίζουν πότε εδώ και πότε εκεί.
Αν ανοίξεις το γράμμα θα ξεπηδήσουν χάδια και φιλιά που δεν θα σε αφήσουν να κάνεις ρούπι για κάμποσες ώρες. Αν ανοίξεις το γράμμα θα θέλεις έρωτας να μην υπήρχε. Να ήταν κάπου αλλού και όχι εδώ. Τόσο κοντά σου η ανάσα του να είναι. Θα ήθελες ο έρωτας να συμβαίνει κάπου αλλού με τον ίδιο τρόπο που κάθεσαι και βλέπεις θρίλερ στην τηλεόραση στις δώδεκα το βράδυ.
Το γράμμα μου όμως είναι εκεί ακόμα. Εσύ δεν το έχεις ανοίξει ακόμα. Το σκέφτεσαι βλέπω και καλά κάνεις. Εσύ είσαι από άλλη πάστα φτιαγμένη. Είσαι για να σε ερωτεύονται, για να ανοίγεις γράμματα, να δίνεις ένα χαμόγελο και να λούζεσαι σε καταρράκτες. Έτσι σε φαντάζομαι κι εγώ. Γι’ αυτό σου γράφω τόσα γράμματα που κλειστά μένουν.
Φίλιππος Γαλιάσος
0 Σχόλια