Κάποτε το αντιπολεμικό κίνημα πυρπόλησε τις καρδιές των νέων σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Είχε σπάσει
τα ιδεολογικά φράγματα και τα γεωγραφικά όρια. Πέρασε μέσα από πανεπιστήμια, εργοστάσια, νεανικά στέκια, κινηματογραφικές ταινίες και τραγούδια. Το σύνθημα “Make Love Not War” είχε γίνει κυρίαρχο σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ένα από τα πιο «επικίνδυνα» για τις απανταχού κυρίαρχες τάξεις κίνημα, αυτό των Hippies, των παιδιών των λουλουδιών κι όχι των όπλων, παραλίγο ν’ ανατρέψει νόρμες, ιδέες, οικονομικά πρότυπα και καταναλωτικές συμπεριφορές που είχαν στηθεί με πολύ «κόπο»… Δεν τα κατάφερε. Όχι επειδή οι στόχοι του ήταν ουτοπικοί, αλλά επειδή πολεμήθηκε από παντού. Από κάθε ιδεολογικό στρατόπεδο… συμπεριλαμβανομένων των «επίσημων θρησκευτικών»… Βλέπετε η βιομηχανία και το εμπόριο όπλων… το εμπόριο μαζικών δολοφονιών (για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους) είναι από τα επικερδέστερα γι αυτό το μολυσμένο είδος που λέγεται άνθρωπος… Έντυσαν λοιπόν τους διάφορους πολέμους με αλλιώτικα ρούχα στην πασαρέλα, κι άλλοι έγιναν καλοί, άλλοι κακοί… ανάλογα από το σε ποια εξέδρα του «γηπέδου» είχες βγάλει εισιτήριο… Είχα πέσει κι εγώ στο λούκι… δεν αποτέλεσα εξαίρεση... Απλά, είναι κάποιες νύχτες, είναι κάποια χρόνια, λίγα ομολογώ, που αποτραβήχτηκα, νιώθοντας πόσο μεγάλη είναι η ξεφτίλα, του να βλέπεις μια δολοφονία και να μην αγανακτείς γι αυτή καθ’ αυτή, αλλά να πανηγυρίζεις ή να θρηνείς ανάλογα με το αν ήταν η ομάδα σου που έβαλε ή έφαγε το γκολ… Δεν θέλω να γράψω κάτι παραπάνω… Απλά, αν έφτασα στο σημείο να θεωρώ τους IRON MAIDEN από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες στη μουσική σκηνή, είναι επειδή, χωρίς να στέκονται σε ιδεολογικοθρησκευτικά στασίδια, αρνούνται να πάρουν τον ρόλο των «αξιωματούχων» στη σκακιέρα και εστιάζουν την οπτική τους στα πιόνια!... Τα μόνο θύματα τελικά… Και τα τραγούδια τους, όταν βλέπω να γίνονται αποδεκτά από μεγάλα πλήθη νέων, μου προκαλούν μια τεράστια χαρά, η οποία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν προκαλούν απέχθεια σε κάθε λογής ιερατεία, γι αυτό και μόνο… Υπάρχει ελπίδα, ότι κάποτε ένα πιο μεγάλο κίνημα, θα σαρώσει σαν ευλογημένο τσουνάμι όλο το σκηνικό που έχουν στήσει, για πολύ μεγάλη κονόμα, οι απανταχού έμποροι ιδεολογιών. Δεν θα μεταφράσω απόψε στίχους, θα τους παρακολουθώ στη γλώσσα που γράφτηκαν και θ' αφεθώ για μιαν ακόμη φορά, με ανατριχίλα ψυχής και σώματος, στην εκπληκτική ερμηνεία… Χαιρετώ σας όλους, «ρεαλιστές» και μη… "ταγμένους σε στρατόπεδα" και όχι... Απόψε (χωρίς να το παίζω υπεράνω, μια κι έχω κι εγώ τις δικές μου αγκυλώσεις...) θέλω να κάνω παρέα σ' αυτόν που λέει το τραγούδι... που γύρισε από κάποιο πόλεμο, που νιώθει να τον κυκλώνουν τα φαντάσματά του... και προσπαθεί, μάταια, να πείσει τους γύρω του ότι... Όχι!... Ο Χρόνος Δεν Τα Γιατρεύει 'Όλα!...
0 Σχόλια