Σελήνη, καταπόρφυρε μάρτυρα των ανθρώπινων δεινών
φύλακα άγγελε των απανταχού κεκοιμημένων
είν' αλήθεια ότι όσο πας και ξεμακραίνεις;
τι αν δε σε φέρνουν πια κοντά
οι κραυγές των ερωτευμένων
συλλογίσου τη μοναξιά της Πανσελήνου,
την ακινησία φυτού του Ήλιου
μα πάνω απ' όλα συλλογίσου
εκείνο το τραγούδι
φέγγε μου να περπατώ...
με τ' απλωμένα χέρια των παιδιών
και τις φωνές που πάλλονται
απ' τ' ανθισμένο στόμα τους με ιερότητα Αγίων
Στάθης Ιντζές, «Σεληνάκατος», Μανδραγόρας, 2013
Ταξιδευτές της Ποίησης
0 Σχόλια