Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΛΑΝΗ

«Ο χρόνος είναι μόνο μια πλάνη που δημιουργείται από τη διαδοχή των καταστάσεων της συνείδησης καθώς ταξιδεύουμε μέσα στην αιώνια διάρκεια• και εκεί όπου δεν υπάρχει συνείδηση πάνω στην οποία να δημιουργηθεί αυτή η πλάνη, δεν υφίσταται, αλλά “κοιμάται”. Το παρόν είναι μόνο μια μαθηματική γραμμή η οποία χωρίζει εκείνο το τμήμα της αιώνιας διάρκειας που ονομάζουμε μέλλον, από κείνο το τμήμα το οποίο ονομάζουμε παρελθόν. Τίποτα πάνω στη γη δεν έχει πραγματική διάρκεια, γιατί τίποτα δεν παραμένει αμετάβλητο —ή το ίδιο— ούτε για ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου. Και η αίσθηση που έχουμε για την πραγματικότητα της διαίρεσης του “χρόνου” που είναι γνωστή, σαν παρόν, προέρχεται από το θάμπωμα εκείνων των στιγμιαίων συλλήψεων, ή τη διαδοχή συλλήψεων, των πραγμάτων που μας δίνουν οι αισθήσεις μας, καθώς τα πράγματα περνούν από την περιοχή των ιδεών την οποία ονομάζουμε μέλλον, στην περιοχή των αναμνήσεων την οποία ονομάζουμε παρελθόν. Κατά τον ίδιο τρόπο δοκιμάζουμε μια αίσθηση διάρκειας στην περίπτωση του στιγμιαίου ηλεκτρικού σπινθήρα, εξαιτίας της θολής και συνεχούς εντύπωσης πάνω στον αμφιβληστροειδή.

Το αληθινό πρόσωπο ή πράγμα δεν αποτελείται απ' αυτό που φαίνεται σε κάποια ιδιαίτερη στιγμή, αλλά συντίθεται από το σύνολο όλων των ποικίλων και μεταβαλλόμενων καταστάσεών του από τότε που εμφανίστηκε σε υλική μορφή, μέχρι την εξαφάνισή του από τη γη. Αυτά ακριβώς τα “ολικά – σύνολα” υπάρχουν από την αιωνιότητα στο “μέλλον” και περνούν βαθμιαία μέσω της ύλης σε αιώνια ύπαρξη στο “παρελθόν”. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι μια μεταλλική ράβδος που ρίχνεται στη θάλασσα ήρθε σε ύπαρξη τη στιγμή που άφησε τον αέρα και ότι έπαψε να υπάρχει μόλις μπήκε στο νερό. Ούτε ότι η ίδια η ράβδος αποτελείτο μόνο από εκείνη την τομή, η οποία σε μια δοσμένη στιγμή συνέπεσε με το μαθηματικό πεδίο που χωρίζει και ταυτόχρονα ενώνει την ατμόσφαιρα με τον ωκεανό. Το ίδιο ισχύει για τα άτομα και τα πράγματα τα οποία καθώς πέφτουν από το “θα είναι” στο “ήταν”, από το μέλλον στο παρελθόν, παρουσιάζουν στιγμιαία στις αισθήσεις μας μια τομή, κατά κάποιο τρόπο του συνολικού εαυτού τους, καθώς περνούν μέσα από το χρόνο και το χώρο (σαν ύλη) στο δρόμο τους από τη μια αιωνιότητα στην άλλη: και αυτά τα δυο αποτελούν εκείνη τη “διάρκεια” στην οποία και μόνο το καθετί έχει πραγματική ύπαρξη, αν μπορούσαν οι αισθήσεις μας να το συλλάβουν εκεί.
Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, «Η Μυστική Δοξασία»

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια