Στα νότια, στον αντίποδα της αβύσσου, απλωνόταν η χώρα του απόλυτου Πυρός, το Μουσπελσχάιμ, από την οποία πήγαζαν δηλητηριασμένα ποτάμια. Τα βρωμερά τους νερά με το χρόνο έπηζαν, σχηματίζοντας ένα στερεό υπέρθερμο υλικό. Όταν το πυρακτωμένο αυτό υλικό κυλώντας συναντήθηκε με τους βόρειους πάγους,, άρχισαν να σχηματίζονται πυκνά σύννεφα πάχνης, που όλο και περισσότερο γέμιζαν την άβυσσο. Μέσα από τις χλιαρές σταγόνες της πάχνης, γεννήθηκε ένας ανθρωπόμορφος γίγαντας, ο Υμίρ, ο πατέρας (γενάρχης) των Γιγάντων, και οι θεοί Οντίν, Βέλι και Βε. Από τον Υμίρ, στη συνέχεια γεννήθηκαν οι γίγαντες. Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός και ξέσπασε ένας φοβερός πόλεμος ανάμεσα στους γίγαντες και τους θεούς, ο οποίος τελείωσε με τη νίκη των θεών. Πρώτο θύμα αυτού του πολέμου υπήρξε ο Υμίρ. Μετά τη μάχη, οι θεοί, ανασύροντας μέσα από τους ωκεανούς των αιμάτων το κορμί του πατέρα των γιγάντων, το χρησιμοποίησαν προκειμένου να φτιάξουν τη Γη, την οποία ονόμασαν Μίντγκαρντ που σημαίνει «μέση διαμονή», διότι βρισκόταν στη μέση μεταξύ Νιφλχάιμ και Μουσπελσχάιμ.
Από τις σάρκες του Υμίρ φτιάχτηκε το έδαφος, από το αίμα του οι θάλασσες από τα κόκαλά του τα βουνά και από τις τρίχες του τα δέντρα. Από το κρανίο του, αφού το έσπασαν στη μέση, πήραν το πάνω μέρος, το στήριξαν σε τέσσερις στύλους και έφτιαξαν τον ουράνιο θόλο. Πάνω στο θόλο αυτό κινούνταν οι σπίθες που ξέφευγαν από το Μουσπελσχάιμ. Από τις σπίθες αυτές, οι θεοί έφτιαξαν τα αστέρια, τον ήλιο, τη σελήνη και όλα τα ουράνια σώματα. Στη συνέχεια καθόρισαν τις τροχιές τους έτσι ώστε να μη συγκρούονται, καθώς και τη διάρκεια της ημέρας, της νύχτας και του έτους.
Σύμφωνα με άλλες γερμανικές δοξασίες, η Γη ήταν ένας τεράστιος επίπεδος δίσκος, περικυκλωμένος από έναν απέραντο ωκεανό, που στο τέλος του έχασκε η ερεβώδης άβυσσος. Στα νερά της υδάτινης αυτής απεραντοσύνης κατοικούσε ένα τεράστιο φίδι, ο όφις της Μιντγκαρντ, ο οποίος αγκάλιαζε με το κορμί του γύρω - γύρω τη Γη.
Πάνω από τη Γη βρισκόταν η χώρα των θεών, ενώ κάτω από αυτήν, ο κάτω κόσμος, που έμοιαζε πολύ με τον Άδη των αρχαίων Ελλήνων
Υπάρχει και ο αρχαιότατος τευτονικός μύθος που ήθελε τη Γη στερεωμένη πάνω στον κορμό ενός δέντρου, που είχε τις ρίζες του μέσα στις δομές της αβύσσου.
Σπουδαίο στοιχείο της γερμανικής κοσμολογίας, αρχαιότατος τευτονικός μύθος, ήταν η θαυμαστή μελία (είδος πασχαλιάς) Yggdrasil, που βγήκε από τον άξονα της Γης και είχε τις ρίζες της στη Γη των ανθρώπων, των νεκρών και των γιγάντων, ενώ ο κορμός και η κορυφή της έφταναν ψηλά μέχρι τον ουρανό των θεών. Το σύμπαν αυτό, που οφείλει τη δημιουργία του στους θεούς, οι οποίοι έχουν καθορίσει τις θεμελιώδεις αρχές και μορφές του και αγωνίζονται κατά της αταξίας (τεράτων, γιγάντων κλπ.), θα καταστραφεί μία μέρα, όταν οι δυνάμεις του χάους θα εξαπολυθούν κατά των θεών και εκείνοι θα πεθάνουν σε έναν τελικό καταστρεπτικό αγώνα (το λεγόμενο λυκόφως των θεών.
Παρόλο που σε αυτή τη θεματική θα ασχοληθούμε με την αντίληψη των λαών για τη γέννηση του σύμπαντος και όχι για τη μυθολογία τους, που θα μας απασχολήσει σε άλλη ενότητα, αξίζει να αναφέρουμε πως οι θεοί των Γερμανών, σε αντίθεση προς τις θεότητες των πολυθεϊστικών θρησκειών, ήταν θνητοί. Η ασυνήθιστη αυτή αντίληψη αντικατόπτριζε μία ιδιαίτερη θεώρηση των πραγμάτων. Η πραγματικότητα δεν θεωρείται, όπως στις άλλες πολυθεϊστικές θρησκείες, μία τάξη αιώνιων σχημάτων που έχουν προσωποποιηθεί από αιώνιους θεούς, αλλά αντίθετα όλα φαίνονται ασταθή, προσωρινά, ρευστά, σχεδόν υποταγμένα στις φάσεις ενός συνεχούς πολέμου, που γνωρίζει βέβαια ανάπαυλες, αλλά όχι τελικές θετικές λύσεις. Οι ίδιοι θεοί ενεργούν κατά κάποιον συμβιβαστικό τρόπο με δύο διαφορετικές θείες μορφές, των Άζεν και των Βάνων, που στην ουσία είναι εχθρικές μεταξύ τους.
Φίλες και φίλοι, καθώς η επιστημονική περιήγηση για τη γένεση, το παρόν και το μέλλον του Σύμπαντος αγγίζει το τέλος της, υπάρχει και μια άλλη εκδοχή. Τη διατύπωσε ο ποιητής της ελληνικής υπερβατικότητας σε ένα από τα λιγότερο γνωστά ποιήματά του:
«Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή. Μη με πιστεύετε
Όσο γερνάω τόσο λιγότερα καταλαβαίνω
Η πείρα μου ξέμαθε τον κόσμο»
Η πείρα, από τη διαδρομή πολλών αιώνων ανθρώπινης επιστήμης, έχει ίσως καταστήσει τη ματιά μας έγκλειστη στα εγγενή όρια αυτής της επιστήμης. Πάντα θα υπάρχει, ωστόσο, ο αρχέγονος μύθος, που η ανάγνωσή του «ανοίγει» την εσωτερική μας όραση.
Σας ευχόμαστε ένα όμορφο βράδυ και μια θαυμαστή εβδομάδα!
ΠΗΓΕΣ: «Η Κοσμολογία της Νόησης», Στράτος Θεοδοσίου – Μάνος Δανέζης, «Η Κόμη της Βερενίκης», Γιώργος Γραμματικάκης.
ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ – Ο ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΦΥΛΩΝ
ΑΠΟ ΒΑΣΩ ΔΕΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ
0 Σχόλια