Ότι με ξαναδέχτηκε τόσο τρυφερά, τακτοποιώντας
τις σκούρες ποδιές της, τις τσέπες της
γεμάτες με λειχήνες και σπόρους. Κοιμήθηκα
όπως ποτέ πριν, μια πέτρα
στην κοίτη του ποταμού, τίποτα
ανάμεσα σε μένα και τη λευκή φωτιά των άστρων
εκτός απ’ τις σκέψεις μου, κι αυτές έπλεαν
ελαφριές σαν νυχτοπεταλούδες ανάμεσα στα κλαδιά
των τέλειων δέντρων. Όλη νύχτα
άκουγα τα μικρά βασίλεια ν’ ανασαίνουν
γύρω μου, τα έντομα, και τα πουλιά
που κάνουν τη δουλειά τους στο σκοτάδι. Όλη νύχτα
υψωνόμουν και βυθιζόμουν, σαν μέσα σε νερό,
παλεύοντας με μια φωτισμένη καταδίκη. Με την αυγή
είχα εξαφανιστεί το λιγότερο δώδεκα φορές
μέσα σε κάτι καλύτερο.
Mary Oliver
0 Σχόλια