...................
Είδα τον εαυτό μου δίπλα σε ένα ρεύμα κενής σκέψης,
Όπως ένα φύλλο που έχει πέσει στο έδαφος,
Και μέσα απ' την υδάτινη ροή, χάθηκα στα όνειρά μου
Εκεί που μόνο ο δικός σου ήχος θα με ξυπνούσε...
Πολλά τα χρόνια που περπάτησα μόνος σ' αυτό το μονοπάτι
Ακούγοντας τ' όνομά μου μόνο από ριπές ανέμων
Ανάμεσα σε παμπάλαια πλατάνια ριζωμένα στη θλίψη
Προσμένοντας μιαν ανάσα σου όπως την Άνοιξη...
Πολύ πιο μακριά από τους λόφους
Εκεί που Γη κι Ουρανός, μοιραία, θα συναντηθούν
Υπάρχουν κάποιες σκιές που μοιάζουν μ' ανοιχτό χέρι
Ελέγχοντας τον κόσμο των Μυστικών
Κι αναρωτιέμαι, ποιο είναι αυτό το Φως που τις στηρίζει !...
.....................
Ανήκει στα τραγούδια, που κυλάνε δίπλα σου σαν τα νερά ενός ήσυχου ποταμού, στον οποίο σπάνια δίνεις σημασία.Ξαφνικά, έρχεται μια μέρα που το ποτάμι στερεύει και τότε αισθάνεσαι ότι έχει στερέψει όλη σου η Ύπαρξη... κι ανακαλύπτεις ότι κάποιες καταστάσεις τρέχουν σ' έναν παράλληλο κόσμο δίπλα σου, περιέχοντας όμως και τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτόν μιας άλλης εποχής!... που δεν θέλει και πολύ να γίνει κριτής ή παράδειγμα προς αποφυγήν!... και τότε δεν υπάρχει κανένα λιμάνι που θα το αισθανθείς σαν καταφύγιο, όλα σε διώχνουν, επειδή δεν ανήκουν ούτε σ' αυτόν, ούτε στον παράλληλο κόσμο!... Είναι ανάμεσα, είναι παλιά, είναι αφιλόξενα!... και μένεις με τον απόηχο του τραγουδιού, που σε κάνει -επιπλέον- να βλέπεις ανάγλυφα την αισθητική χροιά της έκπτωσης των αξιών!... Η ανάρτηση σε ώρα περασμένη, στο μεταίχμιο Καληνύχτας και Καλημέρας, αλλά ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, σαν διόδια ανάμεσα στο χτες και το αύριο, ποτέ δεν ξέρεις που θα σ' οδηγήσει, Ίδωμεν!....
Γιάννης Ρήγας
0 Σχόλια