Την βρίσκω ξαπλωμένη δίπλα μου
να παίζει
Με τις χρυσές της μπούκλες
μου γαργαλάει τα βλέφαρα
ν’ανοίξω τα μάτια μου να δω
πόσο ωραία είναι!
Σηκώνομαι την παίρνω
τη νίβω
τη χτενίζω
παίρνω το μπράτσο μου
στη μέση της
βγαίνω περίπατο στους δρόμους
Όλοι εκστατικοί θαυμάζουν
τη δική μου μέρα
Το βράδυ καθώς ο ήλιος πέφτει
κρύβομαι στη σκιά
και τη σκοτώνω
μετά την καίω
Προσεκτικά μαζεύω τις στάχτες της
Μ’ευλάβεια τις βάζω στο ποτήρι
και την πίνω
Έτσι γινόμαστε ένα
εγώ και αυτή
Κάποτε όταν πολύ ερωτευθώ
την καινούργια μου μέρα
όταν δε θα μπορώ
να ζήσω χωρίς αυτήν
χωρίς τα χρώματα του προσώπου της
Θα την πάρω
να πάμε μακριά
πέρα από τις φουρτουνιασμένες θάλασσες
πιο πέρα από τα συννεφιασμένα βουνά
Μακριά
πολύ μακριά
Μακριά
εκεί που ο ήχος γίνεται σιωπή.
Γιώργος Γαβαλάς.
METALLON
0 Σχόλια