ζωή και η συνείδησή της,
γιατί η νύχτα προχωράει, είμαι κουρασμένος, δεν κοιμάμαι,
κι αν βγω στο παράθυρο,
βλέπω κάτω απ΄ τα βλέφαρα του ζώου, τα πολλά μέρη των
άστρων............
Κουράστηκα τη μέρα με την ελπίδα να κοιμηθώ τη νύχτα,
είναι νύχτα σχεδόν άλλη μέρα. Νυστάζω. Δεν κοιμάμαι.
Νιώθω όλη την ανθρωπότητα μέσα απ΄ την κούραση-
μια κούραση που κάνει σχεδόν σάρκα τα οστά μου.....
Είμαστε όλοι εκείνο.....*
Λικνιζόμαστε, μύγες, με τα φτερά πιασμένα,
στον κόσμο, ιστό αράχνης πάνω απ΄ την άβυσσο.*
21/10/1931
από το βιβλιο: Η "Θαλασσινή ωδή" και άλλα ποιήματα
Άλβαρο ντε Κάμπος
0 Σχόλια