είν' αυτός πιο ψηλά
ποτίζει τα μάτια στα όνειρά του με θάλασσα
εγκαταλείπεται στη μαύρη εκκλησιά.
Βρίσκει καιρούς η δύναμη να κλείνει την καρδιά του
και ρίχνοντας μεγάλους ίσκιους στο αίμα
λύνεται η μοίρα του θανάτου απ' τον καθάριο έρωτα -
αιωρείται
ζητώντας τα χέρια που κρατούν τους υετούς
πίσω απ' τα σκληρά νέφη σαν πούπουλα.
Είν' από κάθε τόλμη πιο πέρα
με τη φλόγα πληρωμένη στο θεό
έδωσε το λαμπερό νόμισμα
για να βγαίνει ο ήλιος απ' τις ανταύγειες του
κι απ' τον ήλιο η σελήνη μεσ' στον άργυρο φωσφορίζει -
ώσπου η φλόγα εκείθε κατεβαίνει δωρεάν
και σα γλώσσα φωτιάς
στα σπλάχνα του εμβαπτίζεται.
Και η φλόγα μερίζεται
στο στήθος
την καρδιά περιβάλλει και τα όργανα του σώματος
αναβαλλόμενα τις λάμψεις αλλάζουν ευγένεια
και πάλι φανερώνεται
απ' την ορμή του ύψους η φλόγα
στην πένθιμη κόμη του.
Τόλμες είναι τα μέταλλα που γίνονται
χρυσάφι με τη λίθο της ψυχής.
Πόσο ψηλά φτερουγίζει ο μάγος
δεν το ξέρουν οι εξουσίες.
Νίκος Καρούζος
0 Σχόλια