-Ο Άνθρωπος...
Σ΄ έναστρους ουρανούς ονειρεύεται,
στο χώμα διαρκώς ξυπνάει...
Πρίγκιπά μου -φώς με φώς ο παράδεισος χάθηκε αφύλαχτος.
Αφή,
παραίσθηση,
-εύθραυστες φωνές-
γεμάτη φόβο η ψυχή-ολόρθη-
βάφει τους πόθους κόκκινους,
Σ΄ έναστρους ουρανούς ονειρεύεται,
στο χώμα διαρκώς ξυπνάει...
Πρίγκιπά μου -φώς με φώς ο παράδεισος χάθηκε αφύλαχτος.
Αφή,
παραίσθηση,
-εύθραυστες φωνές-
γεμάτη φόβο η ψυχή-ολόρθη-
βάφει τους πόθους κόκκινους,
έπειτα βουβή τους κοιτάζει.
Πριν χαθεί πάλι στη σκόνη του δρόμου.
-Είναι φωνή γυναίκας ο Θεός
πετάρισμα που συνεχώς επιλέγει του κρύου τον κίνδυνο...
Είναι διάσχισμα αψεγάδιαστο η ματιά του άντρα
από το παράθυρο που ανοίγει
ως την άλυτη μεριά του πλευρού
που αιώνια έταξε η έξαψη
να ξέρεις πως λείπει...
-Να ξέρεις πως λείπει-
Πρίγκιπα μου-ακόμη αχρωμάτιστε-
Αν τρέξω -τρέξε!
Αφανίζομαι.
Στο τέρμα της αγάπης-το νήμα το άκοπο...
Άνω κάτω το σώμα σου κάνε-να βρεις την καρδιά που άφησες...
-Ξαφνικά- δονούμε...
Με πόδια τυφλά σε όσα γιά το μέλλον γράφαμε,
Πριν χαθεί πάλι στη σκόνη του δρόμου.
-Είναι φωνή γυναίκας ο Θεός
πετάρισμα που συνεχώς επιλέγει του κρύου τον κίνδυνο...
Είναι διάσχισμα αψεγάδιαστο η ματιά του άντρα
από το παράθυρο που ανοίγει
ως την άλυτη μεριά του πλευρού
που αιώνια έταξε η έξαψη
να ξέρεις πως λείπει...
-Να ξέρεις πως λείπει-
Πρίγκιπα μου-ακόμη αχρωμάτιστε-
Αν τρέξω -τρέξε!
Αφανίζομαι.
Στο τέρμα της αγάπης-το νήμα το άκοπο...
Άνω κάτω το σώμα σου κάνε-να βρεις την καρδιά που άφησες...
-Ξαφνικά- δονούμε...
Με πόδια τυφλά σε όσα γιά το μέλλον γράφαμε,
-με μελάνι σκορπίσαμε τις ώρες μας-
ενώ το παρελθόν μας τραύλιζε:
ξανά τον εαυτό μου κλειδώνω.
-Τώρα οι λέξεις ξαναγύρισαν!
Περιστρέφομαι στον έρωτα-Σκέφτομαι...
-Σώμα αρκετό-στην γωνιά πεταγμένο
-xωρίς αίμα-χωρίς σάρκα
ενώ το παρελθόν μας τραύλιζε:
ξανά τον εαυτό μου κλειδώνω.
-Τώρα οι λέξεις ξαναγύρισαν!
Περιστρέφομαι στον έρωτα-Σκέφτομαι...
-Σώμα αρκετό-στην γωνιά πεταγμένο
-xωρίς αίμα-χωρίς σάρκα
-ακόρεστη πείνα-
Άπιαστο όνειρο-ώ ρίζωμα!
Τραγική ψυχή μου.
-Ω! Ζωή μου βούτα ξανά καί ξανά
στα μετέωρα σύννεφα,
-τον φόβο ξεγύμνωσε στο πόσο δεν πιστεύεις πιά σε τίποτα...
-Με ερωτηματικά αρχίζει πάλι στο μυαλό η βροχή...
-Σσσσ...
Μονάχος αποκοιμήθηκα απόψε,
μ'όσο έρωτα άντεξαν
να ρουφήξουν με μιας τα πνευμόνια μου..."
VENNIS MAK
Άπιαστο όνειρο-ώ ρίζωμα!
Τραγική ψυχή μου.
-Ω! Ζωή μου βούτα ξανά καί ξανά
στα μετέωρα σύννεφα,
-τον φόβο ξεγύμνωσε στο πόσο δεν πιστεύεις πιά σε τίποτα...
-Με ερωτηματικά αρχίζει πάλι στο μυαλό η βροχή...
-Σσσσ...
Μονάχος αποκοιμήθηκα απόψε,
μ'όσο έρωτα άντεξαν
να ρουφήξουν με μιας τα πνευμόνια μου..."
VENNIS MAK
0 Σχόλια