Πρίγκιπας δεμένος στην φωτιά


-Ο Άνθρωπος...

Σ΄ έναστρους ουρανούς ονειρεύεται,

στο χώμα διαρκώς ξυπνάει...

Πρίγκιπά μου -φώς με φώς ο παράδεισος χάθηκε αφύλαχτος.

Αφή,

παραίσθηση,

-εύθραυστες φωνές-

γεμάτη φόβο η ψυχή-ολόρθη-

βάφει τους πόθους κόκκινους,
έπειτα βουβή τους κοιτάζει.

Πριν χαθεί πάλι στη σκόνη του δρόμου.

-Είναι φωνή γυναίκας ο Θεός

πετάρισμα που συνεχώς επιλέγει του κρύου τον κίνδυνο...

Είναι διάσχισμα αψεγάδιαστο η ματιά του άντρα

από το παράθυρο που ανοίγει

ως την άλυτη μεριά του πλευρού

που αιώνια έταξε η έξαψη

να ξέρεις πως λείπει...

-Να ξέρεις πως λείπει-

Πρίγκιπα μου-ακόμη αχρωμάτιστε-

Αν τρέξω -τρέξε!

Αφανίζομαι.

Στο τέρμα της αγάπης-το νήμα το άκοπο...

Άνω κάτω το σώμα σου κάνε-να βρεις την καρδιά που άφησες...

-Ξαφνικά- δονούμε...

Με πόδια τυφλά σε όσα γιά το μέλλον γράφαμε,
-με μελάνι σκορπίσαμε τις ώρες μας-

ενώ το παρελθόν μας τραύλιζε:

ξανά τον εαυτό μου κλειδώνω.

-Τώρα οι λέξεις ξαναγύρισαν!

Περιστρέφομαι στον έρωτα-Σκέφτομαι...

-Σώμα αρκετό-στην γωνιά πεταγμένο

-xωρίς αίμα-χωρίς σάρκα
      
    -ακόρεστη πείνα-

Άπιαστο όνειρο-ώ ρίζωμα!

Τραγική ψυχή μου.

-Ω! Ζωή μου βούτα ξανά καί ξανά

στα μετέωρα σύννεφα,

-τον φόβο ξεγύμνωσε στο πόσο δεν πιστεύεις πιά σε τίποτα...

-Με ερωτηματικά αρχίζει πάλι στο μυαλό η βροχή...

-Σσσσ...

Μονάχος αποκοιμήθηκα απόψε,

μ'όσο έρωτα άντεξαν

να ρουφήξουν με μιας τα πνευμόνια μου..."

VENNIS MAK

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια