Από την αρχή των χρόνων, σε εκείνο τον κόσμο τον μακρινό που δεν τον έβλεπε ο ήλιος ακόμα κι όλα ήταν θολά από τη σκόνη, εκεί μέσα στις σπηλιές που φυλαγόμασταν, πρόσεχε ο ένας τον άλλο. Μετά ήρθε η ρόδα του χρόνου, μας πήγε σε άλλο ζώμα... Τις ζωές που ζήσαμε χώρια τις φροντίζουμε σαν όμορφα λουλούδια που δεν μαραίνονται ποτέ! Μαργαρίτες και κρίνοι μας καθαρίζουν την ψυχή. Εδώ ο ήλιος λάμπει! Με διαπερνάει, με γεμίζει φως, με κάνει και μένα ήλιο πιο μικρό. Πρέπει να βρω και τους άλλους..Μαζί το φως θα γίνει πολύ δυνατό! Θα το πάμε εκεί, στον κόσμο που κατοικεί το ημίφως και η σκόνη, εκεί θα το πάμε. Το χρειάζονται αυτοί που έμειναν πίσω, μας περιμένουν..
Από μια φίλη
0 Σχόλια