ἡ ἀγράμπελη μὲ μάτια χωρὶς βλέφαρα
ποὺ μὲ παραμονεύει κάθε ἄνοιξη
Εἶσαι ἡ πέτρα ποὺ κείτεται
στὸ δρόμο μου ἀπ’ τοὺς πανάρχαιους χρόνους
στραμμένη πάντα, πάντα πρὸς τὸν ἐρχομό μου
ποὺ χάνεται στὸ δειλινό
Εἶσαι ἡ αἰὠνια κοιλάδα
που’ ναι ἁπλωμένη περιμένοντας –
πότ’ ἐπὶ τέλους θὰ βουλιάξει τὸ βουνὸ μὲς στὰ λιμνάνθεμα!
Ιβάν Γκόλ, Ποιήματα 1920-1950,
0 Σχόλια