Στο νερό ένας αφηρημένος μύθος από το στόμα ενός ψαριού
Σαν κατάλαβα τις πόλεις, είδα τα ντροπαλά σπουργίτια
Τα γείσα θυμωμένα απ' τη γλώσσα του ξύλου
Το χώμα δεν μπορεί πια ν' απορροφήσει τον θόρυβο
Ένα σπίτι ξάπλωσε στη σκιά ενός δέντρου
Οι μέρες περνούν και φεύγουν
Ολοένα γερνάει ο ήχος του βραδιού
Κι εσύ στο λυκόφως με το βλέμμα να πηγαινοέρχεται
Σ' έναν μακρύ δρόμο που τον θυμάμαι αχνά
Αν με φιλήσεις, θα σκορπίσει ο χρόνος
Η αυλή σου θα γίνω, το αγριόχορτό σου
Gonca Özmen (Γκοντσά Οζμέν)
0 Σχόλια