Το Τίμημα

Πέντε χελιδόνια και πέντε λόγια που εσένα έχουν προορισμό...
Ξέρεις την κόμη που έγραψε τον άνεμο?
Τις ματιές που παραλληλίσανε το χρόνο?
Τη σιωπή που ένιωσε τον εαυτό της...
Φως και πάλι φως η ψυχή που μάχεται...
Και η αλήθεια η φούχτα του νερού...
νερού καθαρού πριν απο τη δίψα στο άπειρο...
Να χαράζεται στη ζωή τόσο προσεκτικά...
που να μην ματώνει ποτέ η ευλάβεια...
Κείνο το εν είδει ρόδον...
δώρο που δεν έκανα...
Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός αν κρίνεις απο τα σύννεφα...
Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε..
Ιδιώτευε μες το ανερυθρίαστο...
Λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ μα ωστόσο λάμπει...
Απο το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε...
μόνο που είναι πιο δύσκολο η κάθε γλώσσα
να μιλάει την καλωσύνη της ημέρας...
Ημέρα να χτυπάει στις φλέβες ο παλμός της γης...
Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος...
Οτι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα...
Οτι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα...
Φεύγω με μια ματιά...ματιά πλατιά που ο κόσμος ξαναγίνεται όμορφος...
Απ την αρχή στα μέτρα της καρδιάς όπως και να το κάνεις...
Ενα κομμάτι πάντα στον άνθρωπο θα υπάρχει...
Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί το άσμα που περιέχει ο θόρυβος
προτού μεταφραστεί σε κατάλευκο άτι...
Ω δύσβατη δύσβατη ζωή από ποιο σοκάκι γίνεται κανείς να σε περπατήσει...
Σε χώρα μακρυνή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι...

Οδυσσέας Ελύτης