για έναν Έρωτα
ή μια Γυναίκα.
"Η άνοιξη σε γέννησε
ξανά απ' την αρχή,
λαμπρή, παιχνιδιάρα Αφροδίτη!
Που ανθίζεις πρώτα
απ' τ' άσπρο των ματιών
με ίριδα καστανή,
σαν τον ανθό της μυγδαλιάς,
κι έπειτα κατεβαίνεις
στις ρόδινες πασχαλιές των παρειών,
και τα ζουμερά, άλικα των χειλιών κεράσια,
ως να γεννήσεις τον καρπό του Πάθους,
τον Έρωτα".
Έγραψα όμως
για έναν Άντρα,
που ερωτεύτηκε
τόσο πολύ το Θήλυ
στην ωριμότητά του,
που ξέχασε ή αρνήθηκε
ό,τι υπήρξε και χάθηκε
στα σκοτεινά νερά
της θάλασσάς της...
Για ένα Ναύτη
στο ταξίδι του Ονείρου της
που τίποτ' άλλο
δεν απαίτησε
-κι ας του ανήκε-
απ' την Υπόστασή της.
Μόνο την άφησε
ν'ανθίζει
κάτω απ' το Βλέμμα του,
αντλώντας Ζωή
απ' την αστείρευτη,
απ' την αλώβητη,
απ' την θαυματουργή
Θηλή της Αγάπης της.
Έγραψα για έναν Άντρα,
που ως Εκείνη
έζησε Χίλιες ζωές
για να τη συναντήσει,
για να τον αγαπήσει,
κάθε φορά
απ' την Αρχή.
Για έναν Άντρα
που ένιωσε
για τη Γυναίκα
πως το Ένα
δεν συντίθεται καν
από Δύο στο Μαζί,
πως το Ένα
υπάρχει
Όπως, Παντού και Αεί,
χάρη στην Ύπαρξή της.
Χρύσα Βελησσαρίου
0 Σχόλια