Η καλαμιά αγαπούσε τον άνεμο. Εκείνος όλο έφευγε. Κάποτε γύρισε κουρασμένος και αδύναμος χαράματα. – Πού ήσουν κι εγώ σε περίμενα; Θα μπερδεύτηκες πάλι στα μαλλιά της μικρής ή στην απλώστρα της με τα ασπρόρουχα. Ή μήπως φοβήθηκες τη βροχή και κρύφτηκες; Θα μου άρεσε να σε είχαν κρατήσει οι ερωτευμένοι και οι γέροντες για τον αναστεναγμό τους, μα δε θα μ” άρεσε η μαγεύτρα η θάλασσα να σ” έχει πάρει κι εγώ να περιμένω. Ο άνεμος δε μίλησε. Πλησίασε μόνο και σε ένα τρύπιο καλάμι της καλαμιάς φύσηξε μια μελωδία με παράπονο. Έτσι γεννήθηκε η φλογέρα.
Λουδοβίκος των Ανωγείων
ithaque.gr
0 Σχόλια