«Οι τέσσερις εποχές της ζωής» Της Μαρίας Πέστροβα

Είναι η εποχή της άρνησης.

Δε σε χρειάζομαι,

δε θέλω,

δεν αγαπώ,

δεν συμπονώ,

όλα δεν.

Έπειτα,

Θα ‘ρθει η εποχή της λήθης.

Δε θυμάμαι,

δεν έπρεπε,

δεν έζησα,

δεν αγάπησα,

-εγώ;-,

όλα “εγώ!

Θ’ ακολουθήσει η εποχή της τύψης.

Έπρεπε να ζούσα.

Έπρεπε να αγαπούσα.

Έπρεπε εν τέλει να πετούσα πιό ψηλά.

Μετά, η εποχή του “Τέλους”

και να παραμείνω

ως άλλη κοιμώμενη

σε μιά σανίδα ξύλου φρεσκοβαμμένη

που λάμπει απ’ το λούστρο

και μοσχομυρίζει βερνίκι.

Αχ, εξ απ’ ανέκαθεν

μου άρεσε

η μυρωδιά του βαμμένου ξύλου!

fractal