Boris Vian Σπάνε τον κόσμο

Σπάνε τον κόσμο
Σε κομματάκια
Σπάνε τον κόσμο
Με σφυριές
Μα δε με νοιάζει
Φράγκο δε δίνω
Αυτό που μένει
Μου είν' αρκετό
Φτάνει και μόνο π' αγαπώ
Eνα φτερό γαλάζιο
Eνα μικρό αμμόδρομο
Eνα πουλί που τρέμει
Φτάνει και μόνο π' αγαπώ
Eνα λεπτό χορτάρι
Μια στάλα από δροσιά
Το γρύλο μες στο δάσος
Μπορούν να σπαν τον κόσμο
Σε χίλια κομματάκια
Αυτό που μένει
Μου είν' αρκετό
Θα έχω λίγο αέρα
Ελάχιστη ζωή
Μια σπίθα φως στα μάτια
Κι ακόμα, κι αν, κι ακόμα κι αν
Στη φυλακή με ρίξουν
Αυτό που μένει
Μου είν' αρκετό
Φτάνει και μόνο π' αγαπώ
Τη φαγωμένη πέτρα
Το σιδερένιο αγκίστρι
Που το 'χει βάψει αίμα
Α πόσο αγαπώ
Το ξύλο απ' το κρεβάτι μου
Το αχυρένιο στρώμα
Α πόσο αγαπώ
Την πόρτα που ανοίγει
Τον κόσμο που περνάει
Και σπρώχνοντας με πάει
Να ξαναβρώ το χρώμα
Και το ρυθμό της ζωής
Αυτές τις δυό κολόνες
Το τρίγωνο μαχαίρι
Τους μαυροφορεμένους
Επίσημους κυρίους
Γιορτάζω και μ' αρέσει
Α πόσο αγαπώ
Αυτό το καλαθάκι
Γεμάτο με καρπό
Που πάνω του ακουμπάω
Μου φτάνει που αγαπώ
Eνα γαλάζιο χόρτο
Μια στάλα από δροσιά
Τον έρωτα ενός πουλιού
Που φοβισμένο τρέμει
Σπάνε τον κόσμο
Με τα σφυριά τους
Αυτό που μένει
Μου είν' αρκετό
Αυτό που μένει
Είν' αρκετό
Στ' αλήθεια
Η καρδιά μου.


Ποίημα από την έκδοση «Ποιήματα», εισ.: Noel Arnaud,
μτφρ.: Αντώνης Φωστιέρης & Θανάσης Νιάρχος, εκδόσεις Γνώση, 1982