Ανάβει τσιγάρο η νύχτα απόψε.Ύπνο δεν έχει.
Έριξε στο πρόσωπό της λίγα όνειρα για να πλυθεί,
μα και εκείνα δανεικά και άδεια ήταν.
Παραμιλούσε,
για εκείνο το όνειρο που αρνήθηκα να ζήσω
και που δαίμονες άφησα επάνω του να ασελγήσουν.
Πλανιέμαι μαζί της και απόψε στο χθες.
Θυμάμαι και σιωπώ.
Σιωπώ και δακρύζω,
παρέα με τον στεναγμό από το δάκρυ,
που καίει την γη σα συναντά,
που μέσα του έκλεισα ότι δεν τόλμησα.
Την κραυγή που έπνιξα,
την σιωπή που επέβαλα στην ψυχή μου,
την τύφλωση που προκάλεσα στην καρδιά μου,
αφηνοντάς την να έρπετε και να εκλιπαρεί σε άδεια κορμιά.
Σκοτάδι και απόψε.
Δείλιασα να ονειρευτώ,
φοβήθηκα μήπως το ζήσω.
Τώρα πλέον........
δεν ξέρω πια πως ονειρεύονται.
Άργησα.
Παναγιώτης Στυλιανόπουλος
0 Σχόλια